Św. Bazyli - Marność świata

O, gdybym miał jaskółek skrzydła lub gołębi,

Na kraj bym świata uciekł od ludzi z daleka.

Tam bym zawsze ukryty mieszkał w pustyń głębi,

Z dzikim zwierzem wierniejszym, czulszym od człowieka:

Tam bym cicho dni spędzał bez trosk i tęsknoty,

W rozważaniu ustawnie zajęty mym Bogiem,

Wychyliłbym aż do dna pociech kielich złoty,

I wzbiłbym się do niebios w uniesieniu błogiem.

Tam z głębi mojej duszy miłością przejętej

Podniósłbym ten braci głos przestrogi świętej:

Ludzie skazani na śmierć, chwilka wasze życie!

Zlepki na pastwę grobu, wzdychacie za snami

Nie w nocy, lecz w dzień biały na jawie marzycie.

Was i serce, i rozum ustawicznie mami,

Czy zawsze wśród widziadeł, wśród przedmiotów cieni

Macie się błąkać zwodząc siebie na przemiany?