Post

Zachodni mnisi są zdolni pościć równie dobrze jak mnisi tajlandzcy i i mogą to ciągnąć przez wiele dni, po czym jeść jeden czy dwa dni i dalej kontynuować post. Niektórzy poszczą czternaście, piętnaście dni i znoszą to dobrze, podczas gdy inni zadowalają się dziewięcioma, dziesięcioma dniami. Potrafią tak pościć jak nasi tajlandzcy mnisi. Gdy pytani, mówią że podczas postu citta ma znacznie mniejsze tendencje do bycia niespokojną i niepoddającą się kontroli. Można nią kierować łatwiej i jest zarówno cicha i spokojna, jak również bardziej stabilna, nie poddająca się łatwo rozproszeniu czy zakłóceniom.

Dlatego to sprawia, że często poszczą, by citta mogła rozwijać się tak szybko jak powinna. To sprawia, że czujemy do nich sympatię i jesteśmy zadowoleni, że czynią odpowiedni wysiłek, przybywszy z daleka, zza oceanu, zostając mnichami w Sasanie Buddy, podejmując moralne wskazania i bhavanę z jej trudnościami i problemami. Muszą jeść jedzenie do którego nie są przyzwyczajeni, są odseparowani od domów, rodziców i krewnych na wiele lat i nie narzekają na tęsknotę za domem, przyjaciółmi i krewnymi z którymi kiedyś żyli w bliskim kontakcie.

Wydaje się, że ci Zachodni Mnisi odeszli w bezdomność z jasnym celem poszukiwania Dhammy i rozwoju, co jest w zgodzie z ich rodowodem, wywodzącym się z rasy bardzo inteligentnej, choć nigdy nie ukazują znaków zarozumialstwa czy próżności. Faktycznie, zawsze jest u nich obecna godna szacunku skromność i w ich relacjach z innymi mnichami i samanerami w tym klasztorze, zachowują się dobrze i odpowiednio.

Prawie wszyscy mnisi z Zachodu, żyjący tutaj, lubią pościć, bez żadnego nakazywania im tej praktyki. Po prostu widzą innych mnichów poszczących i pytają się o to, a kiedy rozumieją powody, próbują to sami dla siebie i potem są regularnie widzianymi jako poszczący. Gdy pytani o to, mówią, że ich medytacja jest lepsza niż zwykle i od tego czasu, poszczą regularnie.

Ajahn Maha Bua