Dyscyplinowanie serca

Ci mnisi, którzy przebywają w lesie, na wzgórzach, pod wiszącymi klifami czy w innych odosobnionych miejscach, i ci którzy redukują ilość spożywanego jedzenia, czy poszczą, wszyscy oni mają Dhammę zdyscyplinowania serca za swój cel, i na rozliczne sposoby pracują i wysilają się w kierunku samadhi bhavana. Są oni również stale obserwującymi zmiany w sercu, które mają miejsce w asocjacji z obiektami powodującymi reakcje emocjonalne. Kiedy serce jest bacznie doglądane w właściwy sposób, stale się rozwija. Wtedy samadhi się rozwija i staje się stałe i mądrość staje się bardziej zręczna i łatwiejsza w zastosowaniu w każdym czasie. Rzeczy które do tej pory były nieznane, stają się znane, rzeczy nigdy nie widziane są dostrzegane, rzeczy nieistniejące dochodzą do zaistnienia, wszystko to dzieje się w sercu wytrwale poszukującym prawdy z pełnym poświęceniem. Wtedy lenistwo i słabość, rozproszenie i niestabilność, pomieszanie, niepokój, ciemność i brak klarowności, które normalnie są zawsze obecne w zwykłym sercu, stopniowo się zmniejszają dzień za dniem, aż do momentu gdy zostanie jasno spostrzeżone w jak znacznym stopniu zaniknęły. Ale w szczególności, dla tych którzy dyscyplinują serce za pomocą strachu*, dla tych poszczących przez wiele dni, i tych którzy siedzą przez wiele godzin dociekając pojawiające się z uwagi na to bolesne uczucia jako obiekty swej uwagi, osiągane rezultaty każdej z tych trzech metod są niezwykle cudowne i daleko większe niż te przychodzące z innych form dyscypliny.

*Ajahn Maha Bua odnosi się tu do mieszkania w lesie zamieszkiwanym przez dzikie zwierzęta, takie jak np. tygrysy.