Gomez Davila - samotność

Samotność uczy nas bycia intelektualnie bardziej uczciwymi – równocześnie prowadzi nas do bycia intelektualnie mniej grzecznymi.

Zwykły człowiek żyje wśród urojeń, jedynie samotnik porusza się wśród rzeczywistości.

Człowiek współczesny nie bierze pod uwagę pozytywności ciszy.

Nie bierze pod uwagę, że jest wiele rzeczy, o których nie można mówić bez ich automatycznego deformowania.

Dzień składa się z należących doń momentów ciszy.

Reszta jest czasem straconym.

Jedynie dialog dwóch samotników jest przejrzysty.

Wystarczy uwielbiać to, co godne uwielbienia, by stać się samotnym.

Jedynie samotnik jest w stanie myśleć coś więcej niż tylko taktyczne prawdy.

Wszyscy mamy klucze do drzwi otwierających się na świetlisty i szlachetny spokój pustkowia.

Kiedy w społeczeństwie już nic nie zasługuje na szacunek, powinniśmy w samotności wypracowywać nowe ciche obiekty naszej wierności.

Niektórym olśnieniom towarzyszy poczucie, że jest się jedynym czuwającym w uśpionym mieście.

Szukajmy rutyny, ciemności, ciszy.

Dziś samotność budzi takie przerażenie, że wszyscy wolą gorączkę konfliktu.

Kto chce mieć tylko inteligentnych przyjaciół naraża się na niebezpieczeństwo samotnej śmierci.

Doskonała czystość i spokój chwili, w której wydaje się, że łączy nas z Bogiem niepojęty współudział.

Bóg jest gościem ciszy.

Duch jest roślinnością spokojnej duszy.

Spokój jest stanem ducha tego, kto obdarzył Boga – raz na zawsze – wszelkimi rzeczami.

Człowiek osiąga pewien spokój i równowagę, gdy zmusza się do przebywania w ograniczonej przestrzeni.

Współczesny hałas głuszy duszę.

Inteligencja odosabnia, głupota łączy.

Co nas oducza od świata, daje nam możliwość, by się uszlachetnić.

W samotności człowiek łapie oddech by mógł żyć.

Działanie rozprasza byt w ciągach przyczynowych; kontemplacja jednoczy go w świętej obecności.

tłumaczenie: Krzysztof Urbanek

Nowe Scholia ... I, II Następne scholia ...

Wydawnictwo Furta Sacra