Tym wszystkim wzgardziła ...

Wtedy zaiste nie odda Go za nic w świecie, nawet gdyby jej ktoś dawał królestwo nad niebem całym, bo nie ma już niczego innego, co by było jeszcze lepsze lub w wyższym stopniu dobre. Wyżej już nie bieży i oto wszystkie inne rzeczy leżą na szlaku jej zestępowania, choćby się znajdowały na wysokościach.

Toteż posiada sąd wtedy piękny i poznanie, że To jest tym, czego pragnęła, posiada moc stanowienia, że nic nie jest lepsze od Niego. Bo tam nie ma złudy. Lub gdzież zyska prawdę w sposób bardziej prawdziwy? Więc Ono jest tym, czym Je dusza (mian. Dobrem), a mieni Je dopiero później i mieni, chociaż milczy, i kiedy jej błogo, nie kłamie, że jej jest błogo, bo mówi nie dlatego, że ciało doznaje lubych łechtań, lecz dlatego, że stała się tym czym była dawniej, kiedy zażywała szczęsnej doli. Ale i tymi wszystkimi innymi rzeczami, kiedy jej przedtem sprawiały przyjemność, więc władzą, potęgą, bogactwem, urodą lub wiedzą, tym wszystkim wzgardziła i tak oto „mówi”, nie mówiłaby tak z pewnością, gdyby nie napotkała rzeczy od nich lepszych.

Nie obawia się wreszcie, żeby czegoś nie doznać, bo tego w ogóle nawet nie zauważy, skoro jest Nim. Choćby zresztą ginęły wokół niej rzeczy inne, to dobrze i tak chce, żeby być przy Nim jedynie: aż tak wielkiej dostępuje błogości! (VI 7, 34, 35)

Plotyn, Enneady, t. II, s 617

tłum. A. Krokiewicz