Amiel – O radości anachorety

Styczeń 2, 1880. - Poczucie spoczynku, głębokiej cichej równowagi. Milczenie wewnątrz i poza. Cicho palący się ogień. Poczucie wygody. Portret mojej matki nade mną wydaje się uśmiechać. Nie jestem oszołomiony czy ogłupiały, tego spokojnego poranka obecne jest tylko szczęście. Jakikolwiek mógłby być czar uczuć, nie wiem czy mógłby dorównać słodyczy tych godzin milczącej medytacji, które dają mi wgląd i przedsmak kontemplacyjnych radości raju. Pragnienie i lęk, smutek i troska, wszystko to odeszło. Egzystencja jest zredukowana do najprostszej formy, w najwyższym stopniu eterycznego sposobu bycia, to jest do czystej samo-świadomości. To stan harmonii, bez napięcia i bez zakłóceń, niedzielny stan duszy, prawdopodobnie to stan który czeka nas w życiu grobowym To szczęście takie jak widzą je ludzie orientu, szczęście anachorety, który ani się nie zmaga ani nie ma już więcej żadnych pragnień, a po prostu kocha i cieszy się. Trudno jest znaleźć słowa które wyraziłyby tą moralną sytuację, gdyż nasze języki mogą jedynie oddać poszczególne i zlokalizowane wibracje życia, a są niezdolne do wyrażenia tej nieruchomej medytacji; tego boskiego spokoju, tego stanu oceanu w spoczynku, który odzwierciedla niebo i jest panem swych głębi. Rzeczy są wtedy ponownie wchłaniane w swe zasady; wspomnienia znikają w gardzieli pamięci; dusza jest jedyną duszą, i nie jest już dłużej świadoma sama siebie, swej indywidualności i odseparowania. To coś co czuje uniwersalność życia, wrażliwy atom Boskości, Boga. Już dłużej nic sobie nie przywłaszcza, to świadoma pustka. Prawdopodobnie tylko Jogowie i Sufi poznali w swej głębi ten skromny ale sensualny stan, łączący radość bycia i nie-bytu, co nie jest ani refleksją ani wolą, który jest ponad moralną i intelektualną egzystencją, będąc powrotem do jedności, pleromy, wizji Plotyna i Proklosa – nibbaną w swej najbardziej atrakcyjnej formie.

Dziennik

(tłumaczenie z angielskiego)