Detronizacja prawdy

Rzecz jasna nie oznaczało to jednak, że Hildebrand negował ist­nienie czegoś, co można nazwać dominującym w danej epoce prądem intelektualnym [filozoficznym]. Według niego XX wiek naznaczony jest piętnem relatywizmu. Jak pisał w The New Tower of Babel (Nowa wie­ża Babel): „Nowoczesny człowiek jest relatywistą, który wzdraga się przed ideą prawdy obiektywnej, pyszni się swoją krytyką pełną wyższości nad naiwnymi dogmatykami czasów minionych; bezkry­tycznie oczekuje, że wszystko może być osiągalne dzięki procesowi uczenia się, a jako absolutną prawdę przyjmuje wszystko, co jest na­uczane przez relatywistów"^*.

^*D. Hildebrand, The new tower of Babel, Chicago 1977, s. 19. Jako głównego odpowiedzialnego za zainicjowanie procesu „detronizacji prawdy" w zachod­niej filozofii D. Hildebrand wskazywał I. Kanta, który „wprowadził niebez­pieczną kategorię „postulatu", zastępując w ten sposób prawdę niezbędno­ścią. W ten sposób pewne fundamentalne metafizyczne fakty już nie są ak­ceptowane z powodu ich prawdziwości, tzn. ich realności, ale tylko z powodu ich niezbędności dla etyki". Tamże, s. 74.

Za: Grzegorz Kucharczyk, Christianitas. Od rozkwitu do kryzysu, Wydawnictwo PROHIBITA, Warszawa 2015