Pani Rzeczy Ostatnich, Cielesne Imię
Tajemnicy i Otchłani – wesprzyj i pociesz tych, którzy cię
pragną, nie ośmielając cię szukać!
Pani Pocieszenia, Jezioro w świetle
księżyca uśpione pośród skał, daleko od błota i plugastwa
Życia!
Dziewicza Matko absurdalnego Świata,
formo niepojętego Chaosu, obejmij swym władaniem wszystko –
kwiaty, które przeczuwają, że więdną, zwierzęta słaniające
się ze starości, dusze, które zrodziły się po to, aby cię
kochać między błotem i złudzeniem życia!
Życie, spirala nicości nieskończonej
żądzy tego, czego nie może być...
Fernando Pessoa, Księga niepokoju
tłumaczenie: Michał Lipszyc
s. 397
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.