Zgorszenie dawane innym

  Dlaczego więc my, umiłowani, wyrzekłszy się życia, jak sądzimy, z miłości do cnoty i odrzuciwszy światowe żądze, i przyrzekłszy podążać za Chrystusem, znowu dajemy się rozproszyć zgiełkiem życia i na [własne] nieszczęście odbudowujemy to, co wcześniej słusznie zostało zburzone? Dlaczego uczestniczymy w złych za­miarach tych, którzy postępują nie tak jak należy, roz­budzając popędy u słabszych poprzez [własne] starania o rzeczy próżne, i prowadzimy prostaczków na drogę chciwości?

    Pan zalecił, aby troszczyć się, a nie drażnić [lu­dzi] chwiejnych, i mieć na uwadze pożytek bliźniego zamiast tego, co nam się podoba, tak abyśmy sami nie idąc za bezwiednymi popędami uniknęli zgorszenia wielu prostszych ludzi, stając się dla nich pretekstem do pożądania rzeczy ziemskich. Dlaczego wysoko ce­nimy sobie rzeczy materialne, którymi nauczono nas gardzić, będąc przywiązani do bogactw i majętności i rozpraszając umysł przez liczne i bezużyteczne troski? Staranie o te rzeczy odciąga nas od pilniejszych zajęć i sprawia, że zaniedbujemy dobro duszy. Prowadzi do wielkiej otchłani tych, którzy podziwiają wspaniałości tego świata i uważają za najwyższe szczęście zażywanie bogactwa, gdy widzą, jak ci, którzy przyrzekają upra­wiać filozofię i chlubią się, że zapanowali nad przyjem­nościami, [w rzeczywistości] starają się o nie więcej od nich. Nic w tak nieunikniony sposób nie prowadzi do kary, jak dążenie, aby wielu stało się naśladowcami na­szych złych czynów. Zguba uczniów ściąga karę na na­uczyciela. Wiemy, że potępienie [grozi tym], którzy nie odrzucili [takiego] naśladowania jako rzeczy haniebnej, gdy mają do czynienia z nauczycielem złych czynów, a tymczasem [ludzie] roztropni, osądzając takie naucza­nie jako naganne, odeszli, zdobywszy się na rozum.

Za: Nil z Ancyry, Pisma ascetyczne, przekład, wstęp i opracowanie: Leon Nieścior OMI, seria: źródła ascetyczne t. 46, starożytność t. 31, Tyniec- Wydawnictwo Benedyktynów, Kraków 2008