sobota, 3 maja 2014

Św. Romuald



  Św. Romuald (950-1027) jest być może najlepszym przykładem realizowania tych dążeń. Początkowo przebywał trzy lata w klasz­torze św. Apolinarego w Classe (Rawenna), następnie przez pewien czas żył jako pustelnik niedaleko Wenecji, a w końcu spędził 10 lat w opactwie Saint-Michel de Cuxa w Pirenejach, gdzie zdołał nadać swojej wizji konkretną formę: zebrał grupę pustelników żyjącą w po­bliżu klasztoru pod ścisłą regułą i w całkowitym posłuszeństwie. Wreszcie powrócił do Włoch, gdzie zakładał kolejne pustelnie. W 1012 r. założył najsławniejszą z nich - w Camaldoli niedaleko Arezzo. Pustelnicy przestrzegali reguły benedyktyńskiej, jednak nadali jej nieco inny charakter, oraz ubierali się na biało. Wszystkie klasztory podlegały przeorowi Camaldoli aż do 1534 r., kiedy to dwa odłamy - anachoreci i cenobici - całkowicie się rozdzieliły. Romuald stawiał przed swoimi uczniami bardzo wysokie wymagania: ich życie miało się składać z postów, biczowania, czuwań, nieustannej modlitwy i całkowitego ubóstwa. On sam nosił włosiennicę, nigdy nie zmieniał ubrania, a żywił się jedynie chlebem i ziołami. W ten sposób po raz kolejny objawiła się radykalna pogarda dla świata [contemptus mundi).

  Z Żywota św. Romualda pióra św. Piotra Damianiego dowiaduje­my się, jak św. Romuald rozumiał ideę pustelniczego życia: absolutne ubóstwo, ograniczony kontakt z innymi członkami wspólnoty, po­słuszeństwo wobec przełożonego, prawie całkowite odosobnienie, odrzucenie typowego dla tamtych czasów stylu klasztornego życia, wybiórcze traktowanie reguły św. Benedykta oraz uznanie św. Jana Chrzciciela za wzór prawdziwego mnicha. Romuald założył i zrefor­mował wiele eremów i klasztorów, jednak nie stworzył rozwiniętej organizacji rządzącej się własnymi prawami.

Za: Mnisi Wschodu i Zachodu; Juan Maria Laboa, Historia monastycyzmu chrześcijańskiego, tytuł oryginału: The Historical Atlas of Eastern and Western Christian Monasticism, tłumaczenie: Gabriela Jaworska, Katarzyna Malecha, CARTA BLANCA Sp. z o.o. Grupa Wydawnicza PWN, Warszawa 2009  

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.