Wielkim złudzeniem byłoby sądzić, iż można osią­gnąć odosobnienie duchowe, nie przechodząc wpierw przez faktyczne odosobnienie zewnętrzne

Wielkim złudzeniem byłoby sądzić, iż można osią­gnąć odosobnienie duchowe, nie przechodząc wpierw przez faktyczne odosobnienie zewnętrzne. Skoro człowiek na tym świecie stanowi niepodzielną całość cia­ła duszy i ducha, pierwszym krokiem powinno być podjęcie fizycznego odłączenia od świata. Będzie ono służyło następnie za fundament dla odosobnienia du­chowego, abyśmy już tu na ziemi żyli antycypacją nieba, jak mówiła Elżbieta od Trójcy Świętej. Opisa­na wcześniej kseniteja nie jest zatem czymś zbytecz­nym dla tych, którzy zostali wezwani na pustynię. Wręcz przeciwnie - okazuje się nieodzowna. Stanowi prawdziwy fundament. Anachoreza wymaga odosob­nienia w sensie przestrzennym, a zatem fizycznego. Człowiek ucieka w jakieś miejsce, gdzie jest oddalo­ny i odłączony od świata. Ewagriusz z Pontu twier­dził, mówiąc pokrótce, iż anachorezę, „odsunięcie się od świata Ojcowie nasi nazywają ćwiczeniem się w umieraniu i ucieczką od ciała" [Ewagriusz z Pontu, O praktyce [ascetycznej] 52], gdyż nęka ono du­szę. Odosobnienie pomaga duszy zapanować nad cia­łem. To bardzo radykalny zwrot! Do tej pory ciało niepoddane praktyce odosobnienia narzucało swo­je determinanty i zniewalało duszę swoimi namięt­nościami, rozniecając pożądanie. Ten sam Ewagriusz wyciągnął wniosek, że kiedy „pożądliwość zostanie rozniecona, wygasają głód [Boga], wysiłek [wdraża­nia się w odosobnienie] i anachoreza" [Ewagriusz z Pontu, O praktyce [ascetycznej] 15. [Por. tamże, s. 210: „Rozpaloną pożądliwość gasi post, trudy i odsunięcie się od świata". Przyp. tłum.]].

Za: Karmelita Bosy, Hezychia. Droga nadprzyrodzonego pokoju i płodności eklezjalnej, tytuł oryginału: L 'hesychia. Chemin de la tranquillité surnaturelle et de la fécondité ecclesiale, przekład: s. Emmanuela Monika Plis OCD, Wydawnictwo Karmelitów Bosych, Kraków 2011