Wszystkich złapie śmierć za szyję

XXXIX

Wiem, że bogate y ubogie,

Mądre, szalone, świeckie, xiędze,

Hoyne y skąpe, tanie, drogie,

Małe y duże, pychy, nędze,

Damy z kołnierzem w zmyślne rurki –

Iakie tam kolwiek godło czyie –

Iedwabie czy siermiężne burki:

Wszytko dołapi śmierć za szyie. 

XL

Umarł y Paris, y Helena;

Kto bądź umiera, w męce schodzi;

Czy mu serdeczna pęknie wena,

Czy wnątrze żółcią się zasmrodzi,

Skona, złym potem uznoiony!

Nikt nie wspomoże nieszczęsnego,

Bo nie masz siestry, dzieci, żony,

By chcieli stanąć w tem za niego. 

XLI

Śmierć go otrząśnie y pobladzi,

Nos mu przygarbi, napnie żyły,

Szyię mu wezdmie y rozsadzi,

Ścięgna y nerwy odrze z siły.

Ciałko niewieście, tak wybornie

Gładkie, ach, więcey, niźli trzeba,

Musiszże mąk tych czekać kornie?

Tak, abo żywcem iść do nieba.

Villon