Rozmowa a gadanie u Izaaka z Niniwy

 Izaak używa osobnego słowa na określenie rozmowy z Bogiem, a osobnych na opisane rozmów z ludźmi. W tłumaczeniu nie zawsze było możliwe konsekwentne stosowanie tego werbalnego rozróżnienia. W każdym razie Izaak wielokrotnie pisze o rozmowie z Bogiem, jest to dla niego jedna z wysokich form modlitwy. Ma ona ścisły związek z poufałością - parresia*. Natomiast rozmowy z ludźmi: dyskusje, gadanina, plotkowanie itp. są zawsze czymś złym, od czego trzeba uciekać, na ile to możliwe. Izaak w zasadzie nie zna rozmowy duchowej, jako istotnego sposobu rozwijania życia wewnętrznego, choć czasem wspomina o przydatności takich rozmów dla początkującego mnicha. Mnich trwa w samotności i czyta księgi, z rzadka słucha i radzi się „starca", ale przede wszystkim milczy i modli się.

*Parresia - poufałość, zażyłość, zuchwałość

Święty Paweł w Liście do Efezjan 3,12 pisze, że w Jezusie mamy śmiały przystęp do Ojca. Używa tu właśnie słowa parresia. Izaak często używa określeń wywodzących się od greckiego parresia dla opisania bliskiej zażyłości pozwalającej na zuchwałą odwagę mnicha wobec Boga. Użycie tych słów podobnie jak pisanie o zachwyceniu bardzo dobrze oddaje istotę życia duchowego i mistyki Izaaka.

Za: Św. Izaak z Niniwy, Gramatyka życia duchowego, wstęp, przekład z języka włoskiego, opracowanie i redakcja naukowa: Ks. Jan Słomka, Biblioteka Ojców Kościoła, Wydawnictwo „M”, Kraków 2010