O kontemplacji i działaniu

15.1. Życie czynne polega na nieskazitelności dobrych uczynków, a kontemplacyjne - na rozważaniu rzeczy boskich. To pierwsze jest udziałem wielu, to drugie natomiast prowadzą nieliczni.

15.2. Życie czynne w sposób właściwy korzysta z dóbr tego świata, kontemplacyjne natomiast wyrzeka się świata i znajduje upodobanie w życiu wyłącznie dla Boga.

15,3a. Kto wpierw czyni postępy w życiu czynnym, w sposób odpowiedni wspina się ku kontemplacji. Jest bowiem rzeczą słuszną, że człowiek, który sprawdza się w życiu czynnym, porywany jest na wyżyny kontemplacji.

15, 5. Tak jak od wszelkich ziemskich spraw wolny jest człowiek pogrzebany, tak też od wszelkich obowiązków życia czynnego odwraca się człowiek oddający się kontemplacji. I tak jak ci, którzy od czynnego życia przechodzą na wysokości kontemplacji, są grzebani w pokoju, który ona zapewnia, tak też tych, którzy odchodzą od spraw tego świata, przyjmuje życie czynne i niejako grzebie w sobie. Przez to życie czynne jest grobem życia na tym świecie, a życie kontemplacyjne - życia czynnego.

15, 6. Święci mężowie zarówno wyruszają z ustronia kontemplacji ku działalności publicznej, jak też znowu powracają od działalności wśród ludzi na ustronie głębokiej kontemplacji, aby chwalić Boga w swoim wnętrzu, tam gdzie otrzymali łaskę, aby na Jego chwałę działać dla dobra innych.

Za: Izydor z Sewilli, Sentencje, przekład i opracowanie: Tatiana Krynicka, podstawa przekładu: Isidorius Hispalensis, Sententiae, Wydawnictwo WAM, Kraków 2012