Większość ludzi nie zdaje sobie sprawy, że ich życie i los jest w istocie sterowany przez stojącą za kurtyną mniejszość.

Trzecim posunięciem na szachownicy było ponowne wejście Stanów Zjednoczonych - tłustej owcy - w czas strzyżenia. Po zakończeniu tajnej konferencji w 1927 roku, w wyniku polityki niskich stóp procentowych stosowanej przez Rezerwę Federalną, amerykańskie złoto o wartości około 500 milionów dolarów, wypłynęło z kraju. W 1929 roku Rezerwa gwałtownie, bez skrupułów, podniosła stopy procentowe, doprowadzając do sytuacji, w której banki pozbawione rezerw złota nie miały możliwości skutecznego udzielania kredytów. W wyniku tej utraty krwi, Ameryka doznała szoku.

Międzynarodowi bankierzy szybko przystąpili do wykorzystania doskonałej okazji, rozpoczynając skup aktywów o wysokiej jakości, między innymi akcji, po śmiesznie niskich cenach – od kilkudziesięciu do nawet 10 procent ich wartości. Kongresman MacFadden tak opisuje zaistniałą sytuację: „W tych dniach tylko w jednym stanie na aukcjach wystawiane i sprzedawane są nieruchomości i farmy w liczbie do 60 tysięcy dziennie. W hrabstwie Oakland w Michigan 71 tysięcy właścicieli domów i farm zostało wyrzuconych na bruk. Podobne historie zdarzają się teraz w każdym amerykańskim hrabstwie”. W czasie tego największego w historii Stanów Zjednoczonych kataklizmu, jedynie mały krąg ludzi zdawał sobie sprawę, że właśnie nadchodziła doskonała okazja do spekulacji. Ludzie ci w odpowiednim czasie pozbyli się posiadanych akcji, zamieniając zawartość swoich portfeli inwestycyjnych na obligacje rządowe. Zachowywali przez cały czas bliskie i poufne kontakty z londyńskimi  Rothschildami. Ci, którzy pozostawali poza tym wąskim kręgiem, nawet jeśli byli niezmiernie majętni, nie mieli szans uniknąć katastrofy. Ów krąg obejmował J.P. Morgana oraz spółkę Kuhn and Loeb wraz z wyselekcjonowanymi przez nich tzw. klientami pierwszeństwa, do których zaliczali się partnerzy bankowi, zaufani i bliscy przedsiębiorcy, najważniejsi politycy i zaprzyjaźnieni ludzie z kręgów władzy.

Gdy bankier Morrison rezygnował z posady w Rezerwie Federalnej, 30 maja 1936 roku „Newsweek” wystawiał mu następująca ocenę: „Wszyscy uważają, że Rezerwa straciła utalentowanego człowieka. W 1929 roku [przed krachem giełdowym] zwołał on naradę, wydając podległym mu kilku bankom polecenie zakończenia przed 1 września wszelkiej działalności kredytowej skierowanej do firm maklerskich i inwestorów giełdowych. Dzięki temu, owe banki zaraz po nadejściu recesji, mogły wzmocnić swoją pozycję”106. Majątek rodziny Joe Kennedyego z czterech milionów dolarów w 1929 roku wzrósł do 100 milionów w 1935 roku. Był to wzrost dwudziestopięciokrotny. Bernard Barach tuż przed krachem giełdowym sprzedał wszystkie posiadane akcje, a uzyskane środki zainwestował w obligacje rządowe. Henry Morgenthau na kilka dni przed czarnym wtorkiem (29 października 1929 roku) w pośpiechu przybył do trustu bankierskiego, wydając swojej firmie dyspozycje sprzedaży w ciągu trzech dni wszystkich posiadanych akcji, wartych około 60 milionów dolarów. Jego podwładni wpadli w konsternację i zaproponowali stopniowe pozbycie się owych akcji w przeciągu trzech tygodni, dzięki czemu udałoby się osiągnąć zysk, w najgorszym wypadku, w wysokości pięciu milionów dolarów. Henry Morgenthau wpadł we wściekłość, krzyczał i wymachiwał rękami: „Nie przyszedłem tu z wami dyskutować! Róbcie jak wam każę!”

Gdy z perspektywy niemal wieku spoglądamy na te wydarzenia historyczne, zadziwia nas niezwykła wiedza, instynkt i przenikliwość bankierów. 

Niewątpliwie należałoby zaliczyć ich do intelektualnej elity. Mamy tu wszakże do czynienia ze starannie wypracowaną metodą, świetną taktyką i planem, w którym wszystko było zapięte na ostatni guzik. Mimo to, aż do dziś większość ludzi całkowicie odrzuca myśl, że ich życie i los jest w istocie sterowany przez stojącą za kurtyną mniejszość.

Song Hongbing

Wojna o pieniądz

Prawdziwe źródła kryzysów finansowych

Przekład: Tytus Sierakowski