Do siebie

Spocznij teraz na wieki,

Strudzone serce. Zamknąłem powieki

Przed złudą, co trwać miała nieskończenie,

A szczęścia lubej mary

Już nie nadzieja znikła, lecz pragnienie.

Spocznij teraz na zawsze,

Dosyć bolałoś. — Za nic się nie liczą

Wzruszenia twoje, ani westchnień godna

Ziemia. Męką, goryczą

Jest życie, niczem nadto, a świat błotem.

Uspokój się i zrozpacz

Po raz ostatni. Jedna niezawodna

Twemu plemieniu—śmierć. Wzgardę ci sądzi

Brutalna moc, co z cienia

Tajnych praw na złe człowieczeństwa rządzi

I nieskończona nicość wszechstworzenia.

Leopardi

Tłumaczenie: Edward Porębowicz