Stopniowo oczyszcza oczy swojej duszy z lepkiej zasłony namiętności

O sposobie życia w pokoju (I)

4. Błogosławiony nasz Pan Jezus Chrystus, który ofiarował nam pokój. Szczęśliwy jest pustelnik, który, kochając pokój, zakorzenia się w nim i nie traci cierpliwości w początkowych utrapieniach, aby potem rozkoszować się odpoczynkiem. Rzeczywiście, ten, kto podejmuje walkę ze swoimi odwiecznymi wrogami, na końcu otrzyma wieniec na własność.

8. Wiedz, że Bóg może dać ci moc, abyś w swojej celi wypełnił Jego nakazy. Natomiast poza celą nie pozostanie przy tobie nawet wola, aby kochać cnotę, ponieważ jest ona rozpraszana przez ludzkie pokusy i rozgardiasz wielu spraw. Wtedy szatan po raz pierwszy walczy z tobą poprzez niepokój, zwycięża i sprawia, że wychodzisz z celi jako słaby przeciwnik. A gdy już wyszedłeś, ujarzmia cię, osacza, powstrzymuje i oddala od wszelkiej dobrej praktyki, twoje serce napełnia złością i może się zdarzyć, że wyprowadzi cię z powrotem do świata, ku twojej całkowitej zgubie.

9. Kiedy pustelnik siedzi w swojej celi, wypełniając nakazy, jego praktyka staje się światłem dla oczu i stopniowo oczyszcza on oczy swojej duszy z lepkiej zasłony namiętności, jaka ją pokrywa. W ten sposób wzrasta jego wrażliwość i spostrzega oczyma wiary naszego Pana, Słońce nieskończonej dobroci i Jego niebiańskie dobra. Dzień po dniu utwierdza się w nadziei i praktykując nakazy, otrzymuje duchową radość.

10. Szczęśliwy jest ten pustelnik, który choć zdruzgotany przez namiętności i potrząsany przez demony, nie pragnie jednak pocieszenia poza swoją celą. Szczęśliwy jesteś, synu mój, jeżeli w dniu, w którym dosięgnie cię śmierć, będziesz trwał samotnie w twojej celi. Wtedy twoja dusza zostanie zaniesiona przez anioła do raju, w towarzystwo aniołów i sprawiedliwych.

12. Zwróć teraz uwagę: bądź czujny, pozostawaj w twojej samotności i utwierdź się w pokoju, aby uciec od upadków. Głos Boga mówi: „Arseniuszu, uciekaj od świata, a będziesz zbawiony. Uciekaj, milcz i żyj w samotności". Oto są podstawy niezbędne, aby człowiek nie grzeszył.

13. Kochajmy samotność, a ona będzie podążała przed nami, uczyni nas zdolnymi, aby nie grzeszyć, nie bać się i nie przerażać z powodu nieprzyjemności, jakie są związane z tym ziemskim zamieszkaniem. Albowiem nie jesteśmy sami, ale jest z nami Obrońca, który przewyższa wszystko.

14. Szczęśliwy jest człowiek, który powstrzymuje swoją duszę od rozluźnienia i nie poszukuje towarzystwa i rozmów z ludźmi. Taki dostrzeże, jak wielu spraw nie jest w stanie pojąć ciało i krew (por. J 1,13). Ten, kto jest głodny spraw duchowych, powinien koniecznie odrzucać sprawy ciała.

15. Miej się na baczności przed życiem w zamieszaniu między ludźmi, ponieważ to jest przeszkoda dla wszelkiego rodzaju cnoty i nawrócenia. Rozmowy z wieloma ludźmi powstrzymują zasmucenie się po Bożemu (por. 2 Kor 7,9), jakie jest umieszczone w głębi nas zarówno zgodnie z naturalną skłonnością, jak i dzięki łasce.

25. Szczęśliwy jest człowiek, który wie, co może narodzić się z ludzkiej miłości i dokąd ona poprowadzi duszę. Wiedz zatem, mój bracie, że najlepsze, czego człowiek może dokonać na tej ziemi, to czysta modlitwa. Jeżeli mnich nie zerwie więzi ze wszystkimi, nie trwa w odosobnieniu i pokoju, sam ze sobą, jak umarły w grobie, jego dusza nie może otrzymać takiej modlitwy.

Za: Św. Izaak z Niniwy, Gramatyka życia duchowego, wstęp, przekład z języka włoskiego, opracowanie i redakcja naukowa: Ks. Jan Słomka, Biblioteka Ojców Kościoła, Wydawnictwo „M”, Kraków 2010