Żydzi i podwójna moralność

Świadectwa zebrane w naszej książce dowodzą, że ideą przewodnią działalności intelektualnej Żydów jest propagowanie lewicowo-liberalnych przekonań politycznych w społeczeństwie gojów. W omawianym przypadku Levinson kojarzy etnocentryzm z konserwatywnymi poglądami ekonomicznymi i politycznymi, dając tym samym do zrozumienia, że takie poglądy są elementem wszechobecnej patologii społecznej, której ostatecznym źródłem są niezdrowe stosunki między rodzicami a dziećmi. Levinson dostrzega związek między konserwatyzmem politycznym, konserwatyzmem ekonomicznym (czyli popieraniem panującej ideologii polityczno-ekonomicznej i uznawaniem związanych z nią autorytetów) i etnocentryzmem (piętnowaniem grup obcych). Jednocześnie „dalszy rozwój” poglądów lewicowo-liberalnych jest oczywiście uzależniony od wyobrażeń i postaw zasadniczo tożsamych z tymi, które leżą u podstaw ideologii anycentryzmu, a więc odrzucenia hierarchii i panowania jednych nad drugimi, zniesienia barier klasowych i grupowych, nacisku na egalitarne stosunki międzyludzkie i tak dalej” (s.181).

Oto zatem w oficjalnej publikacji AKŻ postuluje się zniesienie barier międzygrupowych, podczas gdy jest to organizacja oddana sprawie umacniania sposobu życia opartego w istocie na faktycznych barierach międzygrupowych i na endogamii jako ideach, do których działacze tej organizacji są głęboko przywiązani. Zważywszy na przytłaczające świadectwa, że Żydzi popierają programy lewicowo-liberalne i jednocześnie kultywują głębokie poczucie tożsamości żydowskiej, możemy wyciągnąć tylko jeden wniosek, a mianowicie że ostatnie ustalenia potwierdzają naszą wcześniejszą konstatację, że lewicowość służy Żydom jako narzędzie do nakłaniania gojów do ignorowania podziału na Żydów i nie-Żydów, podczas gdy sami ten podział mogą nadal respektować.

(…) Na gruncie wartości założonych w tym studium wniosek tego sylogizmu głosi, że bunt przeciwko wartościom rodziców jest psychologicznie zdrowy, ponieważ prowadzi do osłabienia skłonności do etnocentryzmu. I na odwrót, brak buntu przeciwko rodzicom jawi się jako objaw patologii. Idee te zostają rozwinięte w kolejnych segmentach Osobowości autorytarnej i należą do najważniejszych aspektów tego programu badawczego.

Nasuwa się pytanie, czy ci socjologowie twierdziliby, że również dzieci żydowskie powinny całkowicie wyrzec się rodziny jako prototypowej grupy własnej. Przekazywanie żydowskości przez pokolenia wymaga, aby dzieci uznawały wartości rodziców. W rozdziale III pokazaliśmy, że w latach sześćdziesiątych żydowscy wywrotowcy studenccy silnie utożsamiali się z rodziną i swoim narodem, podczas gdy wywrotowcy nieżydowscy buntowali się przeciwko rodzinie. Rozważyliśmy też sumiennie metody wychowawcze Żydów wpajające dzieciom postawę przedkładania interesów grupy nad interesy osobiste. Metody te wpajają Żydom głęboką lojalność w stosunku do grupy własnej. Mamy tu znów do czynienia z utajoną podwójną moralnością; bunt przeciwko rodzicom i całkowite wyrzeczenie się identyfikacji z grupą własną jest najwyższym objawem zdrowia psychicznego w przypadku gojów, natomiast Żydom wolno kultywować głębokie poczucie tożsamości z grupą własną i kontynuować dzieło ojców.

Kevin MacDonald Kultura krytyki s. 346-347

Tłumaczenie: Michał Szczubałka