Pośród tysięcy pustelników znajdziemy może jednego ...

Walka z demonami (VII)

125. Gorliwość w światowych działaniach niepokoi duszę, powoduje wzburzenie umysłu i niszcząc jego uspokojenie, sprawia, że ucieka od niego wyciszenie. Pustelnik powinien pilnować, aby jego myśli były oczyszczone od wszelkiego niepokoju, tak by mógł podążać za prawem Pana w nocy i za dnia, bez oglądania się na zajęcia ziemskie.

126. Duchowy sposób życia jest tajemnicą, której nie można poznać dzięki pouczeniu otrzymanemu od innych ludzi ani nawet od aniołów. Pojmuje się ją tylko, wypełniając nakazy naszego Pana, które są objawiane umysłowi przez Ducha Świętego. W duchowym sposobie życia, który nie podlega władzy egoistycznych poruszeń, nie ma trudów ani wojen, ani utrapień ciała, ani walk z myślami.

127. Przeciwnie, każdy sposób życia poddany mocy woli zna wojny i przyciąga cierpienia ciała i zaniepokojenie świadomości. Albowiem to są dwie drogi, którymi podąża większość pustelników: praktyka cnoty i poddanie się tajemniczemu przewodnictwu umysłu. Te dwie drogi są poddane mocy woli, jest w nich cierpienie i walka, a ich granice są wyznaczone przez medytację i wysiłek ludzki. Natomiast poruszenie duchowe nie jest poddane ludzkiej woli i nie otrzymujemy go dzięki praktykowaniu, w stopniowym postępie, starając się trwać w gotowości, ani nie jest możliwe do wytworzenia przez wolę.

128. Gdyby duchowy sposób życia był do osiągnięcia przez praktykowanie, ćwiczenia, wysiłki i ludzką wolę, to wszyscy pustelnicy, jacy żyją pod słońcem, posiedliby taki sposób życia. Jednak ten sposób życia osiąga się nie inaczej, jak tylko poprzez czystość serca, którą uzyskuje się przez oddalenie od świata zarówno ciałem, jak i świadomością.

129. Pośród tysięcy pustelników znajdziemy może jednego, który jest zdolny do prowadzenia duchowego sposobu życia już tu, na ziemi. Albowiem, gdy ten sposób życia ogarnia umysł, a więc gdy umysł trwa w nieustannej medytacji o sprawach boskich, aż do osiągnięcia duchowego stanu zachwycenia w Bogu, to wtedy człowiek potrzebuje, bardziej niż jakiejkolwiek innej praktyki, modlitwy kanonicznej wypełnianej pośród niezliczonych metanii i trwania w nieustannych postach, jedząc tylko tyle, ile jest konieczne dla ciała, aby praktykować modlitwę.

Za: Św. Izaak z Niniwy, Gramatyka życia duchowego, wstęp, przekład z języka włoskiego, opracowanie i redakcja naukowa: Ks. Jan Słomka, Biblioteka Ojców Kościoła, Wydawnictwo „M”, Kraków 2010