Jak
młodzieńca zwodzi lęk w tych sprawach, tak ulegają złudzeniu
wobec swej nadziei ci, którzy widząc, że opadli albo obniżyli się
w czyichś oczach, starają się podnieść wobec niego, przysługami
i przypodobaniem się. Szacunek nie jest zapłatą za uległość:
przeciwnie jest on, podobnie jak przyjaźń, kwiatem, który raz
ciężko uszkodzony lub zwiędły, nigdy już nie odkwita. Przeto z
tych można powiedzieć upokorzeń, nie zbiera się innych owoców,
jeno większą pogardę. Prawdziwa to rzecz, że pogarda, nawet
niesłuszna, ze strony czyjejkolwiek jest tak trudna do zniesienia,
iż widząc się nią dotkniętymi, tylko nieliczni mają dość
mocy, żeby zachować obojętność i nie starać się uwolnić od
niej różnymi, w przeważnej części bezużytecznymi sposobami. I
jest grą dość powszechną ludzi przeciętnych okazywać wyniosłość
i pogardę obojętnym i tym, co okazują, że dbają o nich, a na
pierwszy znak lub podejrzenie, że nie troszczą się o nich, stają
się ciż sami pokornymi, żeby ich to istotnie nie spotkało, a
często uciekają się nawet do czynów podłych. Toteż i z tej
przyczyny, wskazaną jest rzeczą, jeśli ktoś ci okazuje wzgardę,
wypłacać mu się oznakami takiej samej lub większej wzgardy,
albowiem wedle wszelkiego prawdopodobieństwa, zobaczysz, że jego
pycha zmieni się w pokorę. W każdym razie uczuje się on z
pewnością dotkniętym i poczuje dla ciebie równocześnie taką
cześć, że to wystarczy, aby go ukarać.
Leopardi, Myśli
tłumaczenie:
Józef Ruffer
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.