Chór umarłych w pracowni Fryderyka Ruyscha

U ciebie śmierci, ty jedynie wieczna,

Co wszystko chłoniesz życie,

Odpocząć się nie wzdraga

Natura nasza naga.

Szczęsna nie — lecz bezpieczna

Dawnego bólu. Noc bardzo głęboka

W rozwichrzonej nam duszy

Wszelką myśl baczną głuszy.

A gdy ducha wysuszy,

Już mu do westchnień i nadziei braknie

Oddechu; wolen i męczarń i trwogi

Próżny wiedzie i błogi

Żywot i nic nie łaknie.

Żyliśmy; — jak sen przykry i mozolny

Albo straszna maszkara

Mdłą tylko w duszy dziecka nieudolnej

Pamięć siebie zostawia,

Tak się nam dziś wyjawia

Ów żywot przeszły. A jest pomnieć o czem!

Czemeśmy w on czas byli,

Czem istota tej chwili

Co miała nazwę życia?...

Dzikiem, tajnem zamroczem

Zda się nam dzisiaj życie; takiem właśnie

Jak śmierć nieznana człeku,

Nim w niej na wieki zaśnie.

A jak się śmierci wzdraga

Ziemskiego ród stworzenia

Tak życiowego lęka się płomienia

Natura nasza naga,

Szczęsna nie — lecz bezpieczna,

Bo szczęścia odmówiła

Żywym czy zmarłym losu tajna siła.

Leopardi

Tłumaczenie: Edward Porębowicz