Herillos

(ok. 260 p. n. e. )

Herillos z Kartaginy upatrywał najwyższe dobro w wiedzy, to znaczy uważał, że w życiu należy zawsze kierować się wiedzą i nie dawać się zwieść wskutek ignorancji. Wiedzę zaś określał jako stan umysłu nie doznający ze strony rozumowania przeszkód w przyswajaniu wyobrażeń. Niekiedy mówił, że nie istnieje w ogóle jeden cel, lecz cel się zmienia zależnie od okoliczności, na przykład z tego samego spiżu można odlać posąg Aleksandra lub Sokratesa. Czynił różnicę między celem najwyższym (τέλο£) a celem podporządkowanym (υποτελή), do którego dążą także ludzie nie będący mędrcami, gdy tymczasem do celu najwyższego tylko mędrcy. Cokolwiek się znajduje między cnotą a złem, jest moralnie obojętne. Utwory Herillosa są krótkie, ale pełne siły, i często polemiczne w stosunku do Zenona.

Za: Diogenes Leatrios, Żywoty i poglądy słynnych filozofów

Tłumaczenie: Irena Krońska