Jacek Kleyff: Bruno Schulz ...

Bruno Schulz

 Bruno Schulz

czyli podwórkowa ballada o dwóch dobrodziejach

Dwóch skłóconych gestapowców żyło w centrum Drohobycza,

pierwszy miał swojego Loewa, drugi miał swojego Schulza.

Loew prowadził w mieście zakład i dentystą się nazywał,

nocą burdel był tam, w którym pierwszy gestapowiec bywał.

Za to Bruno Schulz malował i potrafił wieść dyskusje,

miał go drugi gestapowiec, ot stosunki międzyludzkie.

W noce złe, w noce złe udostępniał władzom Loew dziewczyny swe.

W morzu łez, w morzu łez Bruno Schulz Petrarkę streszczał dla SS.

To był wstęp dotyczył życia, które zawsze jakoś leci

i pozwala nie dostrzegać zmierzchu, schyłku, klęski, śmierci.

To był wstęp dotyczył życia, które zawsze jakoś leci

i pozwala nie dostrzegać zmierzchu, schyłku, klęski, śmierci.

Szła wiadomość od Truskawca, że się ponoć coś zaczęło

a w pobliskim Drohobyczu póki co grodzili getto.

I niebawem znów się trochę posprzeczali dwaj tajniacy

no i drugi, ten od Schulza, zarżnął Loewa w ramach pracy.

Kiedy pierwszy się dowiedział, że zabili Loewa jemu

wnet dogonił w mieście Schulza i zastrzelił go drugiemu.

I na bruk, i na bruk z resztek złudzeń się otrząsnął Bruno Schulz.

Hałas ten, w teatrze gong, jakaś czerń i ojca wzrok i może koń...

No i już, no i już jak w balecie najlepszym na świecie tańczy Schulz...

Dawne czasy, dawny teatr, dawna strata,

w czasie wojny każdy dźwiga własny ciężar.

W końcu sztuka jest ważniejsza niż biografia.

Zbieg przypadków? Ale jednak...

Jeśli Twój dobrodziej ma jakiegoś wroga

i mu zniszczy ulubieńca

wiedz, że nadszedł czas by zacząć się pakować

i nowego szukać miejsca.

Jak Bruno Schulz za tamtych lat,

jak Bruno Schulz, choćby nawet miał by to być tylko tamten świat,

wciąż w drodze być, z walizką żyć...

Jacek Kleyff