O tych, którzy dobrze uczą, lecz źle żyją

37,1. Niekiedy z powodu grzechu nauczyciela traci wartość prawdziwa nauka, a ten, kto nie żyje tak, jak naucza, czyni prawdę, którą głosi, godną pogardy.

37, 2. Odwróconym łukiem jest język nauczyciela, który uczy dobrze¹⁴⁶, lecz żyje źle. Przeto gdy swemu przewrotnemu życiu własnym językiem wymierza śmiertelny cios, niejako wypuszcza strzałę z odwróconego łuku.

37, 3. Ci, którzy głoszą prawdy Boże, lecz nie dbają o to, by żyć zgodnie z godnością tego przepowiadania, mają Słowo Boże na ustach, lecz nie spełniają go czynem. Wiele i dobrze nauczają, nic jednak nie czynią. Naśladują wieszczka Balaama, który upadając wskutek grzesznych czynów, miał oczy otwarte i wpatrywał się w naukę światłości.

37,4. Kto dobrze uczy, lecz źle żyje, dla innych wydaje dźwięk jak gdyby miedź czy cymbał, jednak sam dla siebie pozostaje pozbawiony czucia.

37, 5. Kto dobrze uczy, lecz źle żyje, przyczynia się do postępu żyjących, gdyż dobrze uczy, ale sam siebie zabija, gdyż źle żyje. Kapłan, który żyje godnie, jak przystało na osobę pełniącą posługę kapłańską, i sobie, i innym przynosi pożytek, żyjąc natomiast niegodnie, gdy przemawia, przynosi wprawdzie pożytek innym, siebie jednak uśmierca, ponieważ żyje przewrotnie. Przeto to, co w nim jest martwe, jest jego własnością, to zaś, co w nim żyje, co jest żywe, czyli święta posługa, jest mu obce.

37, 6. Kto dobrze uczy, lecz źle żyje, przypomina innym świecę, która dostarcza światła, wyświadczając dobro innym, siebie natomiast zużywa i wyniszcza w swojej niegodziwości.

37, 7. Kto dobrze uczy, lecz źle żyje, sprzęga dobro ze złem, miesza światło z ciemnościami, przemienia prawdę w kłamstwo.

Za: Izydor z Sewilli, Sentencje, przekład i opracowanie: Tatiana Krynicka, podstawa przekładu: Isidorius Hispalensis, Sententiae, Wydawnictwo WAM, Kraków 2012