Rubajaty (II)

*

Nie jest dzisiaj w twojej mocy dni jutrzejszych scheda,

I o jutrze myśleć próżno, tylko rośnie bieda....

Ty obecną chwilę chwytaj czuwającym sercem,

Bo za resztę twego życia, nikt grosza nie da.

*

Nie zgłębić nam odwiecznych tajemnic, niestety!

Nie przekroczyć przyrodą zakreślonej mety -

Wodzę okiem po uczniach i nauczycielach:

Słaby jest: kto się tylko narodził z kobiety.

*

Nikt nie zgadł co świat kryje za swą zasłoną,

Ani wie kto, jak duszę w niego złożono,

Nie odpocząć nikomu aż w ziemnym pyle,

… i tak się ten wątek snuje, bez końca pono -

*

Powołał mnie do bytu wśród mąk rodzenia,

Wobec życia postawił pełnym zdumienia,

Aż odchodzę - z urazą i nieświadom celu,

Tego przejścia, tego trwania, tego odchodzenia...

*

Przecóż troskę w tobie niecą przyszłych zdarzeń wici?

Kto daleko myślą sięga, ponad żal nie schwyci,

Nie zacieśniaj światu granic przed radosnym sercem,

Troski ciebie nie nakarmią i żal nie nasyci.

*

Przeto tylko niebiosa ludzi lepią z ziemi,

Aby ją znów zasypać kształt strzaskanymi -

Gdyby chmury zamiast wody proch z ziemi ssały,

Po dzień sądny by krwawiły łzami serdecznymi.

*

Smutną niebo zgotowało ludziom ziemską dolę,

Wciąż obsiewa i wciąż kosi obsiewaną rolę,

Gdyby ludzie przyszłych wieków wiedzieli co cierpim,

O, na pewno by nie zeszli żyć na tym padole!

*

Stwórca, który z nicości wywiódł ten świat cały,

Przecież własne swe twory rozbija w kawały,

Jeśli się nie udały, kogóż za to winić?

Ale dlaczego niszy, jeśli się udały.

*
Świat cały nie ukazał twoim oczom nic a nic,

Za nic wszystko co mówiłeś, i coś słyszał za nic,

Na nic ziemię zbiegałeś od granic do granic,

I to, żeś się przykulił w chacie, także na nic.

*

Widzę w pyłu pościeli pokotem śpiące,

Widzę zakryte ziemią mnogie tysiące,

Okiem wokół przebiegam pola nicości,

Pustka: tłumy nie nadeszłe tłumy, uchodzące...

*

Wietrzyk targnął róż płatkami w pojutrzenną chwilę,

rozkochany w kwiecie róży słowik kląska mile,

Siądź pod drzewem tym i pomyśl, ile takich róż,

Wzeszło z pyłu, by zakwitnąć, i zwiędnąć w pyle.

*

Wszystkich mi was druhowie zabrakło powoli,

Zdeptanych po kolei wieczną stopą doli,

Kielich obiegał wokół życia stół biesiadny,

I zwalił was nieprzytomnych, wcześniej po kolei...

*

A choćbyś miał żyć lat dwieście, trzysta, tysiąc cały,

Przyjdzie-ć w końcu opuścić ten świat zmurszały,

I czy żyłeś padyszachem, czy żebrakiem,

W tym samym prochu będą kości twe leżały.

Omar Chajjam

tłumaczenie: Andrzej Gawroński

,