Rubajaty (I)

A którzy tu przed nami przyszli i szaleli

Oszołomieni pięknem i winem weseli,

Spełnili swoją czarę i milczeniem zdjęci

Pokładli się w pyle ziemnym na wiecznej pościeli.

*

Cóż po tym, że się wola z przeszkodami pora

Nie szczędząca zabiegów i do czynów skora:

Zapęd wszelki wraz osadza ta myśl nieznośna,

Że ledwieśmy oto przyszli, a już odejść pora.

*

Ej serce! Rozjątrzone krwawiącą raną

Serce raz wraz miotane losów odmianą!

Ej duszo, przecóżeś weszła w to moje ciało,

Skoro ci z niego w końcu precz iść pisano?

*

Ej skarby, skarby mnogie a roztrwonione …

Ej serca rażone losem we krwi zbroczone …

Nikt nie wróci na ziemię i nikt mi nie powie,

Co nas czeka, gdy przejdziem na tamtą stronę.

*

I ci co się zestarzeli i nowo przybyli,

Po to tylko przyszli, aby odejść po chwili;

Nikt się długo nie ostał na tym bożym świecie.

Wciąż nań ludzie przychodzili, wciąż zeń odchodzili.

*

Iżem przyszedł, niebiosa na tym nie zyskały,

Iż odchodzę niebiosom nie przybędzie chwały,

I znikąd uszom słyszeć nie było dano,

Na co się to moje przyjście i odejście zdały.

*

Jak ptak w sidłach myśliwca tak my w sidłach doli,

Serce oszołomione wiecznością aż boli.

Zabłąkani w tym świecie bez drzwi i bez dachu,

Mimo chęci przyszedłszy, odchodzim wbrew woli.

*

Jeden nam ugor ziemski przynosi w udziale,

Aż po ten nasz dech ostatni, troski i żale -

Szczęśliwy, kto niedługo bawił na świecie,

Szczęśliwszy, kto na świat ten nie przychodził wcale.

*

Nie jedną na naukach strawiłem godzinę,

Nie jedną miałem radość iż z nauki słynę,

A oto jest – posłuchaj – treść zdobytej wiedzy.

Z prochu wziąłem początek i jak wiatr przeminę.

Omar Chajjam

tłumaczenie: Andrzej Gawroński