Porażka biurokracji w starciu z ludźmi zasad

Trzynaście razy

Pewnego razu przyszedł do mnie naukowiec z lokalnego college'u miejskiego i spytał, czy nie wygłosiłbym tam wykładu. Zaproponował mi pięćdziesiąt dolarów, ale powiedziałem mu, że martwię się nie o pieniądze, tylko, o co innego.

- To college miejski, racja?

- Tak.

Pomyślałem sobie o całej robocie papierkowej, w którą zawsze byłem wciągany, mając do czynienia z instytucjami rządowymi, roześmiałem się i powiedziałem: „Z chęcią wygłoszę wykład, ale pod jednym warunkiem”. Wziąłem z kapelusza liczbę i dokończyłem: „Ze nie będę musiał się podpisać więcej niż trzynaście razy, łącznie z czekiem!”. Facet też się roześmiał: „Trzynaście razy! Nie ma sprawy”.

No i zaczęło się. Najpierw muszę podpisać oświadczenie, że jestem lojalnym obywatelem i nie zamierzam obalać rządu, bo inaczej nie mogę wygłosić odczytu w miejskim college'u. Aha, na oświadczeniu podpisuję się dwa razy. Potem muszę podpisać jakąś delegację od miasta czy coś w tym rodzaju. Wkrótce liczba zaczyna rosnąć. Muszę podpisać, że jestem zatrudniony jako pracownik naukowy, - ponieważ to instytucja miejska, trzeba się zabezpieczyć przed tym, że ktoś załatwi wykład żonie albo kumplowi. Były też inne zabezpieczenia, a liczba podpisów rosła. Facet, który najpierw się śmiał, teraz zaczynał się już trochę denerwować, ale zmieściliśmy się. Podpisałem się dokładnie dwanaście razy. Mieliśmy jeszcze w zapasie jeden podpis na czek, więc wygłosiłem wykład. Kilka dni później facet przychodzi do mnie z czekiem i widzę, że strasznie się poci. Okazało się, że nie może mi dać pieniędzy, jeżeli nie podpiszę formularza stwierdzającego, że naprawdę wygłosiłem odczyt.

- Jeśli podpiszę formularz, nie mogę podpisać czeku - powiedziałem. - Ale przecież pan przy tym był. Słyszał pan wykład. Niech pan podpisze!

- Nie uważa pan, że to dość dziecinne?

- Nie. Umówiliśmy się. Nie sądziliśmy, że dojdzie do trzynastu, ale tak uzgodniliśmy i powinniśmy się tego trzymać.

- Strasznie się namęczyłem, wszystkich obszedłem, wszystkiego próbowałem, ale mówią, że to niemożliwe. Po prostu nie może pan dostać pieniędzy, jeżeli pan nie podpisze formularza.

- Nie szkodzi - powiedziałem. - Podpisałem się tylko dwanaście razy i wygłosiłem wykład. Nie potrzebuję pieniędzy.

- Ale ja nie mogę panu zrobić czegoś takiego!

- Niech się pan nie martwi. Jak umowa to umowa. Następnego dnia dzwoni do mnie.

- Nie mogą nie dać panu pieniędzy! Już je odfajkowali i odłożyli na bok, więc muszą je panu dać!

- Jeśli muszą, to niech dadzą.

- Ale musi pan podpisać formularz.

- Nie podpiszę!

Znaleźli się w sytuacji bez wyjścia. Nie istniała rubryka „różne”, do której można by zakwalifikować człowieka, któremu przysługują pieniądze, ale nie chce ich pokwitować. Jakoś sobie z tym w końcu poradzili. Było to bardzo skomplikowane i zajęło dużo czasu, - ale trzynasty podpis wykorzystałem na zrealizowanie czeku.

Richard P. Feynman , „Pan raczy żartować, panie Feynman!”

przełożył Tomasz Bieroń