Judaizacja Zachodu

Dr Kevin MacDonald, autor Kultury krytyki: analiza ewolucyjna żydowskiego udziału w ruchach intelektualnych i politycznych XX wieku [The Culture of Critique: An Evolutionary Analysis of Jewish Involvement in Twentieth-Century Intellectual and Political Movements], uważa, że różne radykalne żydowskie ruchy intelektualne i polityczne obszernie opisane przez niego w książce, „są próbami zmiany zachodnich społeczeństw w sposób, który neutralizuje albo kończy antysemityzm, a zwiększa szanse ciągłości grupy żydowskiej w sposób jawny albo pół-tajemniczy”. Pisze:

Kilka z tych żydowskich ruchów (tj. zmiana w polityce imigracyjnej faworyzująca narody nie-europejskie) próbowały osłabić siłę postrzeganych przez nich konkurentów – narody europejskie, w XX wieku zajęły dominującą pozycję nie tylko w tradycyjnych ojczyznach Europy, ale również w USA, Kanadzie i Australii. Na poziomie teoretycznym, te ruchy postrzegane są jako rezultat konfliktów interesu między Żydami i nie-Żydami w budowie kultury i w różnych sprawach polityki publicznej. Ostatecznie, Żydzi postrzegają te ruchy jako wyraz ewolucyjnej strategii grupowej w ich rywalizacji o dominację społeczną, polityczną i kulturową z nie-Żydami. […]

W latach 1960 pojawiła się wroga elita dla dominacji dyskusji intelektualnej i politycznej. Jest to elita która niemal instynktownie nienawidzi tradycyjnych instytucji europejsko-amerykańskiej kultury, jej religii, jej zwyczajów, jej zachowania i jej postaw seksualnych.

 MacDonald twierdzi, że zachodnia cywilizacja zasadniczo się zjudaizowała, skoro rewolucyjni żydowscy liderzy intelektualni i kulturowi, w tym Theodore Adorno, Siegfried Freud i wielu innych, a ich idee „przyjęła ogromna większość nie-żydowskich intelektualistów”, co pokazuje teraz jak „zachodni świat intelektualny stał się zjudaizowany – że żydowskie postawy i interesy, żydowskie upodobania i niechęci, teraz stanowią kulturę Zachodu, umiędzynarodowioną i przez Żydów i przez nie-Żydów”. Dr MacDonald pisze dalej:

Judaizacja Zachodu nigdzie nie jest bardziej widoczna niż w kulcie holokaustu, jako centralnej ikonie moralnej całej cywilizacji. To stanowi głęboką transformację od tradycji indywidualizmu krytycznego i naukowego, który od oświecenia tworzył zachodnią tradycję. Co ważniejsze, z powodu głęboko zakorzenionej żydowskiej nienawiści wobec tradycyjnej kultury zachodniej, judaizacja Zachodu oznacza, że narody które stworzyły kulturę i tradycje Zachodu zostały tak zmienione, by czuły się bardzo zawstydzone swoją własną historią – na pewno zapowiedź ich śmierci jako kultura i jako naród. 

Inną widoczną cechą radykalnego żydowskiego ataku intelektualnego i kulturowego na zachodnią cywilizację podkreśloną przez dr MacDonalda było dążenie żydowskiej wspólnoty do zmarginalizowania, zdyskredytowania i w końcu zastąpienia opartych na rasie i biologii ludzkich ewolucyjnych perspektyw marksistowskimi, „antyrasistowskimi” koncepcjami rozwoju ludzkiego, które podkreślały, że inteligencja i potencjał ludzki nie miały nic wspólnego z rasą czy genetyką. To dokończyło całkowitą destrukcję rasowych czy nacjonalistycznych idei organizacji i myśli politycznej, i w dużym stopniu wpłynęło na kierowaną przez Żydów katastrofalną politykę imigracyjną przyjętą przez USA w 1965.


Fragment całości →