Leopardi: Cisza po burzy

Minęła nawałnica;

Słyszę ptaszęce ucieszne śpiewania,

Kwoka na drogę wraca

Z starem gderaniem; trzoda chmur ucieka,

Od wschodu w górach niebo się rozświeca,

Łąka z mgieł się wyłania,

W dole znów jasno połyskuje rzeka.

Drgnie każde serce na nowo uciechą,

W pierś szczęścia schodzi echo,

Wszędzie przerwana w ruch się wprawia praca..

Rzemieślnik patrzeć na wilgotne niebo

Z narzędziem w ręku i na ustach śpiewką

Staje w progu; z konewką

Spieszy kobieta po wodę deszczową.

Z ulicy na ulicę

Wyśpiewuje na nowo

Jarzynnik swoje zwrotkę;

Oto uśmiecha się słoneczne lice

Na wsie i wzgórza; otwiera balkony,

Otwiera dachów terasy rodzina.

Na drodze słyszę dzwonków oddalony

Brzęk, — to podróżny po skończonej burzy

Odjeżdża wózkiem dobić swej podróży.

Serce się każde śmieje. —

Kiedyż w takim rozkwicie

Jak dziś jaśniało życie?

Kiedyż z zapałem takim

Człowiek swoich szedł szlakiem

Zajęć, nowo zaczynał?

Kiedy tak skoro o złem zapominał?

Ojcem rozkoszy — smutek.

Co jest uciecha? Skutek

Minionej trwogi, kiedy wprzód wypadła

I straszyła śmierć naga,

Której życie się wzdraga.

Gdy wprzód w zimnem struchleniu,

Lęku, dreszczu, milczeniu

Człowiecza rzesza kurczyła się, bladła

Pod szumem wichrów i hukiem piorunów,

Co na nią z nieba runęły całunów.

O naturo uprzejma,

Oto dary twej ręki.

Łaski, które odnoszą

Z ciebie śmiertelni; na chwilę zbyć męki

Jest już dla nas rozkoszą.

Klęski ty szczodrą rozsypujesz dłonią;

Ból się sam z siebie rodzi, a uciechy

Jeśli się cudem z boleści wyłonią,

To już zysk wielki. Ukochana bogom

Ludzkości! Szczęsnaś, jeśli ci pomogą

Odetchnąć chwilkę w bólu,

A ubłogosławiona,

Kiedy uciszysz się, śmiercią zdławiona.

Tłumaczenie: Edward Porębowicz