Kontemplacja

W dziele Dwanaście beginek Ruusbroec przybliża naturę kontemplacji. Kontemplacja jest wiedzą pozakategorialną, jest światłem trwającym ponad rozumem[17], czyli takim, którego umysł nie jest w stanie dosięgnąć. Jest ono szlachetniejsze i wyższe od natury, jest oświeconym pośrednikiem pomiędzy Bogiem a człowiekiem[18]. W kontemplacji umysł staje się żywym zwierciadłem, w którym to światło świeci. Można dostrzec w tym określeniu ważną informację. Mianowicie, koncepcja świętości Ruusbroec’a wiąże się z przejrzystością. Natomiast władze człowieka, jak rozum czy pamięć, nie są przejrzyste, one odbijają. Jak to stwierdza nasz mistyk, że nasze władze są złotymi naczyniami, szkłem zwierciadła, gdzie odbija się jasność Mądrości Bożej[19]. Jasność Boża, którą widzimy w sobie, nie ma początku ani końca, czasu ani miejsca, drogi ani ścieżki, kształtu ani postaci, ani barwy. Ona nas dotknęła, zupełnie objęła i przeniknęła, a nasz prosty wzrok tak szeroko otworzyła, że nasze oko musi pozostać wiecznie otwarte, nie możemy go zamknąć[20]. Nasz błogosławiony podaje dwie wskazówki, by ująć lepiej naturę kontemplacji: · istotnym jest, że nie jest to Bóg, ale światło, dzięki któremu się widzi,
· oraz, że kontemplacja nie zawiera zdziwienia: kontemplacyjne poznanie ogląda wszystko bez zdziwienia, zdziwienie bowiem jest niżej, a życie kontemplacyjne nie zna zdziwienia[21].

To światło daje nam wolność i śmiałość wobec Boga. Są trzy warunki osiągnięcia najwyższych stopni kontemplacji:
· Duch musi być uporządkowany przez cnoty, wolny od przeszkód i zewnętrznego działania;
· Duch musi przylgnąć wewnętrznie do Boga jak płonący ogień, którego nie można zgasić;
· Duch musi zagubić siebie w bezmiarze ciemności, tracąc siebie bezpowrotnie[22].

Ruusbroec rozróżnia sześć stopni kontemplacji:
· prawdziwy pokój;
· milczenie wewnętrzne;
· miłosne przylgnięcie;
· spoczynek w Bogu;
· zaśnięcie w Bogu;
· ciemna jedność bez różnicy[23]
[17] Dwanaście beginek, t. IV, s. 14.
[18] Dwanaście beginek, t. IV, s. 15.
[19] Dwanaście beginek, t. IV, s. 67.
[20] Zwierciadło wiecznego zbawienia, t. III, s. 181.
[21] Dwanaście beginek, t. IV, s. 14.
[22] Zaślubiny duchowe, t. I, s. 259.
[23] Błyszczący kamień, t, III, s. 38-39.

Źródło→