Katarzyna z Bolonii

Wśród mistyczek franciszkańskich szczególne miejsce zajmuje Katarzyna z Bolonii (1423-1463). Motywem przewodnim jej życia - które wiodła najpierw jako dama dworu Małgorzaty d'Este w Ferrarze, a następnie jako klaryska i przełożona klasztorów w Ferrarze i Bolonii - była „duchowa walka". Nękające ją próby i pokusy, zwłaszcza diabelskie oszustwa, w których pod postacią Najświętszej Dziewicy lub Chrystusa ukrzyżowanego jawił się jej szatan, doprowadziły Katarzynę do całkowitego zwątpienia. Pokusy nieposłuszeństwa zatruwały jej życie zakonne. Bluźniercze myśli, zwłaszcza na temat rzeczywistej obecności Chrystusa w Eucharystii, dręczyły ją to tego stopnia, że zaczęła obawiać się utraty zmysłów. W opozycji do tych wewnętrznych prób zyskała jednak także pociechę nadzwyczajnych łask mistycznych: w objawieniu otrzymała przepowiednię własnej śmierci. Jej dzieło Siedem broni duchowych (1438) to zarazem autobiografia i duchowy traktat, w którym „najznakomitsza nauczycielka walki wewnętrznej" (peritissima militiae interioris magistra) skrywająca się za pseudonimem „Catella" opowiada o swej wewnętrznej walce i o sposobach, które pozwoliły jej odnieść zwycięstwo.

Za: Duchowość chrześcijańska. Późne średniowiecze i reformacja; redakcja: Jill Raitt, współpraca: Bernard McGinn i John Meyendorff, tytuł oryginału: Christian Spirituality, Vol. 2: High Middle Ages and Reformation (Word Spirituality, Vol 17), przekład: Piotr Blumczyński, Seria MYSTERION, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2011