Leopardi: Pierwsza miłość

Dzień przypominam pierwszej mej niedoli,

Gdym pierwszą poczuł miłość i syknąłem...

Jeśli to miłość ma być, jakże boli!

I ja, z tem wiecznie pochylonem czołem

Spojrzałem na nią, co przyjęła w gości

Serce me, i być mogła mu aniołem.

0 jakże źle mną rządziłaś, miłości!

Czemu uczucie tak lubej natury

Wiodło tęsknicy tyle i żałości ?

Czemu nie czysty, jasny ja k lazury,

Ale się w serce czar ten boski wkradał

Pośród boleści i pośród tortury?

Powiedz mi myśli, jaki cię napadał

Lęk wynurzony z myśli w tym momencie

Rozkoszy, że cię nagle ból owładał?

Myśli w śródnocnych zeszłej mar poczęcie,

Gdy wszechstworzenie spało ukojone

Ciszą na ziemi i na firmamencie,—

Że niespokojne, nędzne, przelęknione

Tłukłoś w mej piersi wnętrze, ja k kowadło,

W którą-bądź łoża rzuciłem się stronę;

1 gdy znękany, smutny, z twarzą zbladła

Snem chciałem oczy ukoić febryczne,

Rozmajaczenie nerwów sen mi kradło.

A w cieniach widmo jawiło się śliczne,

Na które oczy moje z pod zbolałych

Patrzyły powiek. Jakie chaotyczne

Pełzły mi wtedy po członkach omdlałych

Ale lubieżne i rozkoszne mary;

Ile rozpierzchłych, niechwytnych, nieśmiałych

Myśli się snuło! Tak gdy przez konary

Wiatr zaszeleszcze prastarego boru,

Długo w nich szumią niewyraźne gwary. -

A gdym bezsilny zaprzestał oporu,

Ktoć doniósł, serce, że już ta, dla której '

Bijesz, ujeżdża z ojcowskiego dworu?

Nie wprzód miłosne poczułem tortury,

Aż wiatr, co w piersi mojej tę ogniową

Wzdął łunę, precz uleciał lekkopióry.

Żeby mi jedno rzekli byli słowo L.

A już przed gankiem czekające konie

Uwieść ją, ziemię grzebały podkową.

Ja cichy, zlękły stałem na balkonie

I próżno w ciemność prężyłem źrenice

I wytężałem wzrok ku owej stronie,

Czy choć jednego słowa nie zachwycę,

Głos jej na serce nie spuści mi rosy

Gdy mi odbiera raj. Wj pustą ulice

Mieszczańskich rozmów doszły mię odgłosy:

Cierpnąłem nagle, jakby mrozem ścięty,

Serce mi jak młot zadawało ciosy.

Gdym w końcu schwytał głosu jej zaklęty

W moc czarodziejską dźwięk, i kiedy cwałem

Puszczonych koni doszły mię tętenty

I gdy zostałem sam,—drgający ciałem

W łóżka cisnąłem się kąt w tej katuszy

I serce ręką ścisnąwszy, jęczałem.

A potem ciężko, ja k bydlę bez duszy

Po pustej izbie nogi włócząc chore —

„Jest-że co jeszcze”— pytam—„co mię wzruszy

I każdym razem czułem wspomnień zmorę

Jak pierś mą gryzła, ledwo mi zadzwonił

Taki głos, błysła twarz jak w owe porę.

I długo ból ten odetchnąć mi bronił

Siekąc ja k chłodny deszcz siecze w dolinie

Gdy się złośliwie na pola wyronił.

Jeszczem cię nie znał, chłopcze, w tej godzinie,

Innych mieszkańcze światów niełaskawy,

Gdym pierwszych zaznał żarów—Kupidynie!

Już ja unikam uciechy i wrzawy

Gwiazd niemych rzeszy, zorzy, co się śmiała

Dawniej tak mile; zieleni, murawy;

Już mię przestaje kusić nawet chwała,

Którą kochałem przedtem najgoręcej...

W piersi mej jedna piękność zamieszkała.

Już mię najmilszych widok ksiąg nie nęci

I nadaremnym zda się trud codzienny,

Próżnemi wszystkie wydają się chęci.

Jakże od siebie stałem się odmienny!

Wyparłem miłość miłości widziadłem

I pytam: Czemże jest nasz żywot senny?

Więc zatem w miłość samolubną wpadłem

I z sercem w wiecznej rozprawie na straży

Własnej boleści zrozpaczony siadłem.

Wzrok mój ku ziemi wbity, ni się waży

Wznieść, by go cudze nie zeszło wejrzenie;

Brzydkiej czy pięknej nienawistny twarzy;

I by się pod niem to cudne widzenie

Nie zamąciło, ja k się mąci łono

Wód, kiedy po nich przejdzie wiatru tchnienie.

I myśl mię ciśnie, żem uciechy pono

Nie zażył w pełni; więc serce mi pęka

W jad przemieniając uciechę minioną.

To znowu druga pierś mą dławi męka,

Zgryzoty kłując żądłem niespokojnym,

Że już wstyd serca mojego nie nęka.

Wam, o niebiosa, wara, duchom dostojnym

Przysięgam, że mię nie splamiła niska

Chuć nigdy, ogniem żem gorzał przystojnym.

Żyje uczucie to i ogień błyska

I trwa w mych myślach ta urocza postać,

Po której nic mię w świecie nie pozyska,

I z którą pragnę na wieki sam zostać.

Tłumaczenie: Edward Porębowicz