Diakrisis

Chrześcijańska literatura grecka znała pojęcie diakrisis. Odpowiada mu łacińskie discretio spirituum. Oznaczają one właśnie rozeznanie, praktyczną umiejętność osądzenia, odróżnienia dobra od zła. Te pojęcia często pojawiają się w pismach Izaaka. Nic dziwnego, że poświęca on wiele uwagi temu problemowi, albowiem dla mnichów-pustelników rozeznanie było jednym z podstawowych wymogów życia duchowego. Samotność i indywidualne kształtowanie swojego życia wymagały od mnicha wypracowania w sobie zdolności osądu: rozeznawania wewnętrznych poruszeń, odróżniania porywów Ducha od oszustw demonów. Niebezpieczeństwo ulegnięcia oszustwu, złudzeniu było duże i nie wystarczały ogólne zasady, trzeba było zdobywać wewnętrzną zdolność - umiejętność rozróżniania duchów. To przede wszystkim dla rozeznania, rozróżniania duchów poszukiwano rady doświadczonych starców. W monastycyzmie zachodnim, benedyktyńskim, taką pomocą, niezawodnym sposobem unikania złudzeń i oszustw demonicznych jest posłuszeństwo regule i opatowi.

Za: Św. Izaak z Niniwy, Gramatyka życia duchowego, wstęp, przekład z języka włoskiego, opracowanie i redakcja naukowa: Ks. Jan Słomka, Biblioteka Ojców Kościoła, Wydawnictwo „M”, Kraków 2010