Dezidentyfikacja jako droga powrotna

M: Zaledwie przez uśmierzanie lęków i satysfakcję pragnienia nie usuniesz tego poczucia pustki, od którego starasz się uciec; tylko samopoznanie może ci pomóc. Przez samopoznanie mam na myśli pełną wiedzę o tym czym nie jesteś.

*

M: … zobacz nagląca potrzebę bycia wolnym od tej samoidentyfikacji z kłębkiem wspomnień i nawyków.

*

P: Czy zrozumienie, że nie jestem ciałem da mi siłę charakteru potrzebną do samorealizacji?

M: Kiedy wiesz, że nie jesteś ani ciałem ani umysłem, nie będziesz przez nie poruszany. Będziesz podążał za prawdą, gdziekolwiek cię zabierze i robić to co konieczne, jakakolwiek byłaby tego cena.

*

M: Kiedy przytomność odwraca się ku sobie, dominującym uczuciem jest nie poznawanie. Kiedy skierowuje się na zewnątrz, poznawalne rzeczy dochodzą do istnienia. Powiedzieć: „Znam siebie” jest sprzecznością w terminach, gdyż to co poznawane, nie może być „mną”.

P: Jeżeli jaźń jest odwieczną niewiadomą, co zatem się realizuje w samorealizacji?

M: Wiedzieć, że poznawane nie może być mną, czy moim, jest wystarczającym wyzwoleniem. Wolność od samoidentyfikacji z zestawem pamięci i nawyków, stan zadziwienia nieskończonym bogactwem bytu, jego niewyczerpalną kreatywnością, i totalną transcendencją, absolutna nieustraszoność zrodzona z realizacji iluzoryczności i przemijalności każdego rodzaju świadomości, płyną z głębokiego i niewyczerpalnego źródła. Znać źródło jako źródło i przejaw jako przejaw, i siebie jako tylko źródło, to samorealizacja.

*

M: Ciało jest powstałe z jedzenia, tak jak umysł jest powstały z myśli. Zobacz je takimi jakimi są. Nie-identyfikacja gdy naturalna i spontaniczna jest wyzwoleniem. Nie musisz wiedzieć czym jesteś. Wystarczy byś wiedział czym nie jesteś.

*

M: Dla drogi powrotnej (nivritti) wyzerowanie siebie jest konieczne.

*

Plamka prawdy może wypalić góry kłamstw. Odwrotność jest również możliwa. Słońce prawdy pozostaje ukryte za chmurą samo-identyfikacji z ciałem.

*

P: Co widzisz?

M: Widzę to co i ty mógłbyś widzieć, tutaj i teraz, a czego nie dostrzegasz z powodu błędnego skierowania swej uwagi. Nie zważasz na siebie. Skup się na sobie, uprzytomnij sobie swe własne istnienie. Zobacz jak funkcjonujesz, obserwuj swe motywy i rezultaty swych działań. Zbadaj więzienie które zbudowałeś wokół siebie przez brak uważności. Droga powrotna do siebie samego wiedzie przez odmowę i odrzucenie. Jedno jest pewne: rzeczywiste nie jest wyobrażone, nie jest tworem umysłu. Nawet poczucie „jestem” nie jest stałe, choć jest użytecznym wskazaniem, pokazuje gdzie szukać, choć nie mówi czego szukać. Tylko dobrze się temu przyjrzyj, wraz z pewnością, że nie możesz powiedzieć o sobie nic prawdziwego poza „jestem” i że nie można wskazać na nic co byłoby tobą, potrzeba tego „jestem” kończy się – już dłużej się skłaniasz się do werbalizowania tego czym jesteś. Wszytko to co potrzebujesz to pozbycie się tendencji do definiowania siebie. Wszelkie definicje stosują się tylko do ciała i jego doświadczeń. Gdy obsesja identyfikowania się z ciałem odejdzie, powrócisz do swego naturalnego stanu, całkiem spontanicznie i bez wysiłku. Jedyna różnica między nami polega na tym, że ja uprzytamniam sobie mój stan naturalny, podczas gdy ty ulegasz konfuzji.

*

M: Czy może być poczucie „jestem” bez bycia kimś, tym lub tamtym?

P: Zawsze jestem kimś, posiadającym wspomnienia i nawyki. Nie znam innego „jestem”.

M: Być może coś powstrzymuje cię przed poznaniem? (…) Czy nie widzisz, że wszystkie twoje problemy są problemami ciała – jedzenie, ubranie, schronienie, rodzina, przyjaciele, nazwisko, sława, bezpieczeństwo, przetrwanie – wszystko to tarci znaczenie w momencie realizacji, że nie jesteś ledwie ciałem. (…)

Poczucie bycia, „jestem” wyłania się pierwsze. Zadaj sobie pytanie, skąd ono pochodzi, lub po prostu obserwuj je w ciszy. Kiedy umysł pozostaje w „jestem”, niewzruszenie, wkraczasz w stan który nie może być zwerbalizowany, lecz może być doświadczony. Wszystko czego potrzebujesz, to ciągłe ponawianie prób wejścia w ten stan. W końcu, poczucie „jestem” jest zawsze z tobą, tyle, że przywiązałeś do niego wszelkiej maści rzeczy: ciało, uczucia, myśli, idee, zewnętrzne i wewnętrzne posiadłości etc. Wszystkie te samo-identyfikacje wprowadzają w błąd. Ze względu na nie uważasz się za będącego tym czym nie jesteś.

P: Czym zatem jestem?

M: Wystarczy wiedzieć czym nie jesteś. Nie potrzebujesz wiedzieć tego czym jesteś. Gdyż tak długo jak wiedza oznacza opis w terminach tego co jest już znane, postrzegane, czy konceptualne, takie coś jak samopoznanie nie może mieć miejsca z uwagi na to, że to czym jesteś nie może być opisane inaczej jak przez totalną negację. Wszystko co możesz powiedzieć to: „Nie jestem tym, nie jestem tamtym”, nie możesz powiedzieć: „Oto czym jestem” i pozostać w zgodzie z prawdą. To po prostu nie ma sensu. To co możesz wskazać jako „to” czy „tamto” nie może być tobą. Ani też nie możesz być „czymś” innym. Nie jesteś czymś postrzegalnym czy wyobrażalnym.

*

M: Pamiętaj, nie możesz porzucić tego czego nie znasz. By wyjść poza siebie, musisz znać siebie.

P: Co to znaczy „Znać siebie”? Poprzez poznanie siebie, dokładnie do jakiej wiedzy dojdę?

M: Wiedzy o tym wszystkim czym nie jesteś.

P: A nie o tym czym jestem?

M: Czym jesteś, jesteś już teraz. Poprzez poznanie tego czym nie jesteś, uwalniasz się od tego i pozostajesz w swym naturalnym stanie. Wszystko to wydarzy się całkiem spontanicznie i bez wysiłku.

P: A co odkryję?

M: Odkryjesz, że nie ma nic do odkrycia. Jesteś czym jesteś, i to wszystko.

P: Ale tak ostatecznie czym jestem?

M: Ostateczną negacją wszystkiego czym nie jesteś.

P: Nie rozumiem!

M: To twoja utrwalona idea, że musisz być czymś, tym lub tamtym, oślepia cię.

P: Jak się mogę pozbyć tej idei?

M: Jeżeli mi zaufasz, i uwierzysz kiedy ci powiem, że jesteś czystą przytomnością która iluminuje świadomość i jej nieskończoną zawartość i będziesz żył zgodnie z tym.

*

P: Jakie korzyści płyną z samopoznania?

M: Pozwala ci to zrozumieć, czym nie jesteś, i zabezpiecza ci wolność od fałszywych idei, pragnień i działań.

*

M: Można powiedzieć: „jestem”, ale powiedzieć: „jestem tym, jestem tamtym” jest znakiem braku dociekania, braku egzaminacji, umysłowej słabości czy letargu.

*

M: Po prostu patrz i pamiętaj, cokolwiek postrzegasz, nie jest tobą ani twoje. Jest tam, w polu percepcji, ale ty nie jesteś polem z jego zawartością, a nawet nie znającym pole. To twoja idea, że musisz coś robić wikła cię w rezultaty twoich wysiłków – motyw, pragnienie, niepowodzenie w zdobywaniu, poczucie frustracji, wszystko to cię powstrzymuje. Po prostu patrz na cokolwiek się dzieje i wiedz, że jesteś ponad tym.

*

M: Wszystko co musisz zrobić to przestać brać siebie za będącego w obrębie pola świadomości. Jeżeli jeszcze nie rozważyłeś tych rzeczy dokładnie – tylko raz nie wystarczy. Zapomnij o swoich przeszłych doświadczeniach i osiągnięciach, stój ogołocony, wystawiony na wiatry i deszcze życia, a będziesz miał szansę.

*

M: Pozostań z „jestem” i odrzuć wszystko inne. Oto Joga.

P: Odrzucić mogą jedynie werbalnie. W najlepszym razie pamiętam o formule odrzucenia: „To nie ja, to nie moje, jestem ponad tym wszystkim”.

M: Wystarczająco dobrze. Wpierw werbalnie, potem mentalnie i emocjonalnie, a potem w działaniu. Skieruj uwagę na rzeczywistość w tobie, a dojdziesz do światła. To jak ubijanie śmietany na masło. Rób to poprawnie i zdecydowanie, a rezultat na pewno się pojawi.

P: Jak absolut może być rezultatem procesu?

M: Masz rację, z relatywnego nie może wyniknąć absolut. Ale relatywne może blokować absolut, tak jak nie ubijanie śmietany powstrzymuje masło od odseparowania się.

*

M: Wiedz tylko, że jesteś ponad i poza wszystkimi rzeczami i myślami. Czym chciałbyś być – tym już jesteś. Pamiętaj o tym.

*

M: Kiedy wszystkie fałszywe samoidentyfikacje są odrzucone, to co pozostaje to wszechobejmująca miłość. Pozbądź się wszystkich idei na swój temat, nawet idei, że jesteś Bogiem. Żadna samoidentyfikacja nie jest uprawniona.

*

M: Znasz siebie tylko przez zmysły i umysł. Bierzesz się za będącym tym co one sugerują: nie posiadając bezpośredniej wiedzy o sobie, masz zaledwie idee; wszystkie pośrednie, z drugiej ręki, zasłyszane. Cokolwiek o sobie myślisz, że tym jesteś, bierzesz to za prawdę, nawyk wyobrażania sobie siebie jako postrzegalnego i opisywalnego jest u ciebie bardzo silny.

Wiedzę tak jak i ty widzisz, słyszę tak jak i ty słyszysz, smakuję tak jak i ty smakujesz, jem tak jak i ty jesz. Również czuję się spragniony i głodny, i oczekuję, że podadzą mi jedzenie o czasie. Kiedy jestem wygłodzony czy chory, moje ciało i umysł słabną. Wszystko to postrzegam całkiem jasno, ale jakoś w tym nie jestem, czuję się jakbym się unosił ponad tym, oddalony i oderwany. A nawet nie oddalony i oderwany. Oddalenie i oderwanie w tym to takie same rzeczy jak bycie spragnionym i głód; i jest także przytomność tego wszystkiego i poczucie wielkiego oddalenia, tak jak gdyby ciało i umysł i wszystko co im się wydarza było gdzieś daleko za horyzontem.

Jestem jak ekran, czysty i pusty – obrazy padają nań i przemijają, pozostawiając go tak samo czystym i pustym jak przedtem. W żaden sposób ekran nie podlega wpływom obrazów, ani też na nie nie oddziałuje.

P: Kiedy mówisz czysty i pusty, co masz na myśli?

M: Wolność od wszelkiej zawartości. Dla siebie samego, nie jestem ani postrzegalny ani wyobrażalny: nie ma nic na co mógłbym wskazać i powiedzieć: „tym jestem”. Ty identyfikujesz się ze wszystkim tak łatwo: ja znajduję to niemożliwym. Poczucie: „nie jestem tym czy tamtym, ani nie ma niczego mojego” jest u mnie tak silne, że jak tylko rzecz lub myśl się pojawia, od razu przychodzi też poczucie: „tym nie jestem”.

P: Czy chcesz powiedzieć, że spędzasz swój czas powtarzając: „tym nie jetem, tamtym nie jestem”?

M: Oczywiście, że nie. Tylko werbalizuję dla ciebie.

*

P: Jest pewne minimum potrzeb.

M: Czy nie było ono zaspokajane od czasu aż się urodziłeś? Zrezygnuj ze zniewalającej troski o samego siebie, i bądź tym czym jesteś – inteligencją i miłością w działaniu.

P: Ale trzeba przetrwać!

M: Na przetrwanie nic nie poradzisz! Rzeczywisty, jesteś bezczasowy i ponad narodzinami i śmiercią. A ciało przetrwa tak długo jak będzie to potrzebne. Nie jest ważne by ciało żyło długo. Życie w pełni jest lepsze niż długie życie.

P: Kto określa czym jest życie w pełni? To zależy od mojego tła kulturowego.

M: Jeżeli szukasz rzeczywistości, musisz uwolnić się od wszelkiego tła, wszelkich kultur, wszelkich wzorców myślenia i odczuwania. Nawet idea, że jestem mężczyzną czy kobietą powinna być odrzucona. Ocean życia zawiera nie tylko ludzi. I tak , wpierw porzuć wszelkie samoidentyfikacje, przestań myśleć o sobie jako o tym a tym, takim a takim, czy tamtym. Porzuć wszelką troskę o siebie, nie martw się o swoje dobro, materialne czy duchowe, porzuć każde pragnienie, toporne lub subtelne, przestań myśleć o jakiegokolwiek rodzaju osiągnięciach, jesteś kompletny tutaj i teraz, nie potrzebujesz absolutnie niczego.

Nie znaczy to, że musisz być nierozumny, lekkomyślny, nie przewidujący czy obojętny; a tylko że podstawowy niepokój o siebie samego musi odejść. Potrzebujesz trochę jedzenia, ubranie i schronienie dla siebie i bliskich, ale to nie stworzy problemów tak długo, jak chciwość nie zostanie wzięta za potrzebę. Żyj w zgodzie z rzeczami takimi jakimi są, a nie takimi jakimi się je wyobraża.

*

P: Nawet jeżeli zrezygnuję z tego ciała kości, mięsa i krwi, widząc je jako nie-ja, wciąż pozostanę z subtelnym ciałem uczynionym z myśli i uczuć, wspomnień i wyobrażeń. Jeżeli zrezygnuję nawet z niego, wciąż pozostanę ze świadomością, która też jest pewnym rodzajem ciała.

M: Masz rację, ale nie musisz się tu zatrzymywać. Wyjdź poza. Ani świadomość ani „jestem” w jej centrum, nie są tobą. Twój prawdziwy byt jest całkowicie nieświadomy „ja”, całkowicie wolny od samoidentyfikacji z czymkolwiek, topornym czy subtelnym czy transcendentalnym.

*

M: Nie jesteś niczym, czego jesteś świadomy. Oddaj się pilnie rozbiciu struktury, którą wybudowałeś w swoim umyśle. Co umysł stworzył, umysł musi zniszczyć.

*

M: Jesteś matką tylko kiedy jesteś świadoma bycia kobietą. Kiedy nie bierzesz siebie za ciało, wtedy życie rodzinne ciała, jakkolwiek intensywne i interesujące, jest widziane tylko jako gra na ekranie umysłu, ze światłem przytomności jako jedyną rzeczywistością.

*

P: Czy jeżeli poznam siebie to nie będę pożądał ani się lękał?

M: Przez jakiś czas mentalne nawyki mogą się utrzymywać, na przekór nowej wizji, nawyk pożądania znanej przeszłości i lęku przed nieznaną przyszłością. Kiedy wiesz, że są to tylko twory umysłu, możesz wyjść poza nie. Tak długo jak masz wszelkiego rodzaju idee o sobie, znasz siebie przez mgłę tych idei; by poznać siebie, takim jakim jesteś, zrezygnuj z tych wszystkich idei. Nie możesz sobie wyobrazić smaku czystej wody, możesz go tylko odkryć, przez porzucenie wszystkich smaków. Tak długo jak jesteś zainteresowany twoim obecnym sposobem życia, nie porzucisz go. Odkrycie nie może przyjść tak długo jak trzymasz się znanego. To tylko kiedy rozpoznasz w pełni ogrom cierpienia w twoim życiu i zbuntujesz się przeciwko niemu, droga wyjścia może zostać odnaleziona.

*

M: Potwierdzenia są zwykle błędne a zaprzeczenia – właściwe.

P: Nie można żyć zaprzeczając wszystkiemu.

M: Tylko zaprzeczając można żyć. Potwierdzanie jest zniewoleniem. Kwestionowanie i zaprzeczenie, jest konieczne. To esencja rewolty, a bez rewolty nie może być wolności.

*

M: Wyobrażasz sobie, że nie znasz siebie, ponieważ nie możesz siebie opisać. Zawsze możesz powiedzieć: „Wiem, że jestem” i odrzucisz nieprawdziwe stwierdzenie: „Nie ma mnie”. Ale cokolwiek może być opisane, nie może być tobą i to czym jesteś, nie może być opisane. Możesz znać siebie, tylko będąc sobą, bez jakiejkolwiek próby opisania siebie. Po zrozumieniu, że cokolwiek pojawia się w polu świadomości, nie może być tobą, poświęcisz się wykorzenieniu wszelkich samo-identyfikacji, jako jedyny sposób jaki może cię zaprowadzić do głębszej realizacji siebie samego. Dosłownie czynisz postępy przez odrzucanie –prawdziwa rakieta. Wiedzieć, że nie jesteś ani w ciele ani w umyśle, jest już samopoznaniem.

*

M: Rozpoznaj raz na zawsze, że ani twoje ciało, ani twój umysł, ani nawet twoja świadomość nie jest tobą, stój samotnie w tej prawdziwej naturze poza świadomością i nieświadomością. Żaden wysiłek cię tam nie zabierze, tylko jasność zrozumienia. Prześledź swe błędy w zrozumieniu i porzuć je, to wszystko. Nie ma nic do szukania i do znalezienia, gdyż nic się nie straciło. Rozluźnij się, i obserwuj „jestem”. Rzeczywistość jest za „jestem”. Zachowuj ciszę, milczenie, a wyłoni się, czy raczej, zabierze cię do siebie.

*

M: Zanim możesz zaakceptować Boga, musisz zaakceptować siebie, co jest nawet jeszcze bardziej przerażające. Pierwsze kroki w samoakceptacji nie są wcale przyjemne, gdyż to co się widzi nie jest szczęśliwym widokiem. Potrzeba wielkiej odwagi by pójść dalej. To co pomaga to milczenie. Spójrz na siebie w totalnym milczeniu, nie opisuj siebie. „Tym nie jestem – czym jestem?”, jest ruchem w samo-dociekaniu. Nie ma innych środków prowadzących do wyzwolenia, wszystkie środki opóźniają. Roztropnie odrzuć wszystko czym nie jesteś, aż do czasu, gdy rzeczywista jaźń wyłoni się w glorii pustki.