Cioran o nierealności

 
 

Gdybyś jako młodzieniec nie słuchał w swym miasteczku rozstrojonych pianin, których upiorne gamy kazały ci wzdychać przez niekończące się popołudnia; gdybyś później nie czuwał przez wiele nocy, licząc chwile zgodnie z arytmetyką nieuleczalności; gdybyś, wygnany, nie szukał schronienia w gwiazdach, we łzach, w oczach zapłakanych dziewic, i gdybyś nie opuścił wszystkich kolebek życia — czy wiedziałbyś dzisiaj, czym jest pustka świata, czym jest twoja własna pustka?

Rozrzedzenie substancji życia sprawia, że wszystko staje się nierealne. Dotykasz przedmiotów, a one ci umykają, tak jak ty umykasz samemu sobie; aż do upojenia — najwyższej rzeczywistości — które jest skondensowanym snem.

Tej cudzoziemce — kobiecie, która jest u twego boku — gdy się skarży, że tak trudno dalej iść, gdy domaga się od ciebie leku na pokusę nieistnienia, odpowiadasz:

- Spójrz, jak zewsząd otacza nas nierealne, a zapomnisz o rzeczywistych pozorach istnienia.

Na to ona:

- Na jak długo?

- Aż do szaleństwa.

Brewiarz zwyciężonych
Tłumaczenie: Anastazja Dwulit i Magdalena Kowalska