697. Tylko w swoich wyjątkowo intensywnych chwilach człowiek może sobie uświadomić, że - mówiąc w pierwszej osobie liczby pojedynczej - »naprawdę umrę«.
698. Anioł śmierci jest przedstawiony jako szkielet, nie dlatego, że najdłużej pozostaje z ciała, ale dlatego, że jest to najbardziej skamieniała i stwardniała część ciała, która stała się głównie ciałem: kość przedstawia fakt, że ciało przeznaczeniem jest śmierć. Człowiek umiera, ponieważ ma ciało.
699. Nie można spotkać anioła śmierci, ponieważ każdy nosi go w swoim ciele w postaci swojego szkieletu.
700. Stosunek człowieka żyjącego w zaawansowanej fazie wieków ciemności do śmierci jest jednym z najbardziej wypaczonych: z jednej strony nie wierzy on w swoją egzystencję pośmiertną. Z drugiej strony żyje – można by powiedzieć, że żyje beztrosko – jakby jego przyziemna i głęboko doczesna egzystencja miała się nigdy nie skończyć. Wręcz przeciwnie, człowiek duchowy przeżywa swoje życie przypuszczając, poznając i doświadczając własnej wieczności zarówno preegzystencjalnie jak i postegzystencjalnie, ponadto uważa każdy dzień i moment swojej doczesnej egzystencji za ostatnią.
701. Nic lepiej nie ilustruje tragicznej sytuacji współczesnego człowieka niż fakt, że uważa się on za całkowicie śmiertelnego, a mimo to żyje tak, jakby był całkowicie nieśmiertelny.
702. W większości przypadków człowiek przeżywa swoje życie tak, jakby jego cielesna egzystencja była wieczna.
703. Podczas gdy fakt, że on sam umrze, objawia się człowiekowi w pełnym dramatycznym sensie podczas krótkotrwałej śmiertelnej choroby, nie dostrzega on o wiele pewniejszej sytuacji fundamentalnej: że w ogóle musi umrzeć.
704. Tylko świadomość, która odpowiednio udramatyzowała śmierć, może ją odpowiednio oddramatyzować.
705. Każda, bez wyjątku, szkoła duchowa wyższego rzędu ma tę fundamentalną zasadę, pozbawioną pesymistycznego wydźwięku: „traktuj każdy dzień swojego życia tak, jakby był ostatnim”.
706. Całe nasze życie jest potrzebne do przygotowania się na chwilę śmierci.
707. Śmierć nieuchronnie należy do życia jako jego uzupełnienie. Człowiek doświadcza śmierci w takim stopniu, w jakim oddaje się życiu, ponieważ życie zawiera w sobie śmierć.
708. Kiedy życiu brakuje tego, co jest poza życiem, wtedy śmierć, dopełnienie życia, zwycięża życie.
709. Pośmiertne rozpuszczenie świadomości jest unicestwieniem indywidualizacyjnym, czyli in concreto unicestwieniem identyfikacji. Unicestwienie identyfikacji jest unicestwieniem tego, kto się z nią identyfikował.
711. Nieśmiertelność nie jest ani zdolnością, ani darem, ale zadaniem do wykonania.
712. Zgodnie z powszechnym rozumieniem nieśmiertelności jest ona przedłużeniem odseparowanego, partykularnego i wyizolowanego doświadczenia bycia w nieskończoność.
713. Po upadku materialnych pojazdów warunki indywidualnej świadomości mogą dalej istnieć. Warunki te należy zebrać w nigredo; warunki względnej nieśmiertelności, tj. warunki cum tempore genesis i cum tempore terminacji powinny być zebrane w albedo, podczas gdy rubedo to osiągnięcie absolutnej nieśmiertelności.
[Nigredo (czerń, czerń), albedo (biel, biel) i rubedo (czerwień, czerwień) to trzy wznoszące się hierarchiczne stopnie alchemii.]
714. Ja-ja (sanskryt aham ÷tm÷) jako ja sam jestem nieśmiertelny. Ja sam jestem śmiertelny tylko o tyle, o ile nie jestem sobą.
715. Ja sam - jako w pełni ja - jestem nieśmiertelny. Ale jako osoba lub jako istota połączona z fizycznym lub innym bardziej subtelnym ciałem jestem śmiertelny.
716. Jestem tak samo nieśmiertelny jak ja sam.
717. Jeśli moja identyfikacja będzie zmierzać w stronę zrodzonego świata, odejdę wraz ze zrodzonym światem.
718. Człowiek jest śmiertelny, ponieważ oprócz »jestem-jestem« (sanskryt asmit÷) nosi w sobie także »jestestwo« (sanskryt astit÷).
[Inność jest obecna w człowieku poprzez astit÷. Im mniej asmit÷ jest skażone przez astit÷, tym mniej człowiek jest śmiertelny, a tym bardziej jest sobą.]
719. Tylko niestworzone jest nieśmiertelne. Wszystko, co jest stworzone, przeminie.
720. Aby uniknąć końca, powinienem przenieść się do miejsca, w którym nigdy nie miałem początku.
721. Osobowość ma początek, więc i koniec; osobowość nie jest wieczna. Podmiot - »pozabytowe centrum bytu« - jest wieczny.
722. Tylko człowiek, który urzeczywistni stan bez początku, może urzeczywistnić absolutną nieśmiertelność. Tylko ten, kto nie ma początku, może stać się nieskończony.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.