O postępie i nie tylko

Człowiek, aby uniknąć męskiej konfrontacji z nicością, wznosi ołtarze dla postępu.

Zniesławianie postępu jest zbyt łatwe. Aspiruję do katedry metodycznego zacofania.

O postępie można mówić wtedy, gdy zdoła się uczynić człowieka mniej brzydkim, mniej nieokrzesanym, mniej tchórzliwym.

Grzeczność jest przeszkodą dla postępu.

Historia "postępu" jest opowieścią o tym jak ludzkość niepotrzebnie komplikuje sobie życie.

Nazywa się postępem każdy kolejny krok ku katastrofie.

Kiedy głupcowi przedstawia się argumenty wymierzone w postęp, wszystkie one wydają się argumentami na rzecz postępu.

Fiasko postępu polega nie na niespełnieniu, lecz na spełnieniu obietnic.

Koniec końców, co nazywa "postępem", człowiek współczesny?
To, co głupcowi jawi się jako wygodne.

Nas, ludzi osiadłych, obojętnych na modę, nic tak nie bawi, jak zadyszany galop pozostającego w tyle postępowca.

Nic nie leczy postępowca - nawet częste stany paniki fundowane mu przez postęp.

Główne rozumowanie postępowca jest przepiękne: lepsze zawsze zwycięża, ponieważ nazwa się "lepszym", to co zwycięża.

Natura ludzka zawsze bierze progresistę z zaskoczenia.

Na początku każda zamiana niedorzeczności wydaje się postępem.

Postępowiec bada przeszłość z ironicznym uśmiechem.
Reakcjonista zadowala się ironicznym obserwowaniem postępowca.

Koszty postępu podaje się w liczbach głupców.

Postępowiec broni postępu, mówiąc, że on istnieje.
Również morderca istnieje, a sędzia go skazuje.

"Wyrzeczenie się świata" przestaje być wyczynem, a staje się pokusą, w miarę jak postęp postępuje.

Kule, które umożliwiają człowiekowi chodzenie, postępowiec nazywa dybami.

"Postęp", nie mogąc  zrealizować tego, czego pożąda, chrzci mianem "porządnego" to, co realizuje.

Wątpienie w postęp jest jedynym postępem.

Inteligentny optymizm nigdy nie jest wiarą w postęp: zawsze jest wiarą w cud.

Dla postępowego myśliciela nie są ważne ani droga, ani punkt docelowy, a znaczenie ma wyłącznie prędkość podróży.

Inteligencja postepowca zawsze jest tylko wspólnikiem jego kariery.

Nic bardziej groteskowego niż postępowiec wczorajszej mody.

Nowi katecheci głoszą, że postęp jest współczesnym wizerunkiem nadziei.
Jednak postęp nie jest wyłaniającą się nadzieją: jest konającym echem zaginionej nadziei.

Postepowiec sądzi, że wszystko szybko się staje się przestarzałe - poza jego ideami.

Wczoraj postepowiec łowił łowił nieostrożnych, obiecując im wolność, dzisiaj wystarczy, że obieca im żywność.

Dla współczesnych postęp polega na wynajdywaniu człowiekowi nowych potrzeb, które jeszcze bardziej go zniewalają.

Człowiekiem współczesnym powoduje nie miłość i głód, ale lubieżność i łakomstwo.

Wraz z pożogą klasztorów zaczyna się chrześcijaństwo denuncjowane przez Kierkegaarda.

Współczesna maszyneria jest coraz bardziej złożona, współczesny człowiek – coraz bardziej elementarny.

Doktryna współczesnego człowieka: jak najwięcej kupować, jak najwięcej podróżować, jak najwięcej kopulować.

Współcześni coraz lepiej znają świat i coraz mniej – człowieka.

Nie ma już klasy wyższej, jest tylko bogate i biedne pospólstwo.

Słowo „nowoczesny” automatycznie łączy się z prestiżem już tylko wśród głupców.

W stuleciach pustyni duchowej tylko ten zdaje sobie sprawę, że epoka kona, kto ma jeszcze dostęp do podziemnych źródeł.

Społeczeństwo współczesne przewyższa minione tylko w dwóch rzeczach: wulgarności i technice.

Nie próbowałem unowocześniać, próbowałem uchronić od zapomnienia.

„Sądy przestarzałe” i „sądy błędne” - dla głupca to synonimy.

Nie bądźmy naiwni i nie oskarżajmy wulgarności dzisiejszego świata przed człowiekiem współczesnym, wulgarność jest bowiem właśnie tym, co go w świecie zachwyca i pociąga.

Rosnąca liczba tych, którzy uważają współczesny świat za „nie do zaakceptowania” stanowiłaby dla nas pocieszenie, gdybyśmy nie wiedzieli, że są oni więźniami tych samych przekonań, które uczyniły ten świat światem „nie do zaakceptowania”.

Nicolas Gomez Davila
Scholia to teksu impicite
Furta Sacra