Wiersz niedopalony

Wrośnięci w ziemię korzeniami,

które sięgają w Antypody,

trwamy.

Trwa Polska razem z nami,

choć giną państwa i narody.

Tanio sprzedane, oszukane,

i uwikłane w słuszność świata.

Którym, że będą zapomniane,

jedyna dola i zapłata.

Historia was znieczuli ciszą,

bo będzie w niej,  że was nie było…

Od lat już tę historię piszą

i wkrótce wcisną wam ją siłą,

nie szczędząc kar, wyroków, środków,

aby w was zabić pamięć przodków.

Książki, zapisy, spalą skrycie,

popioły słuszny wiatr rozwieje,

by wmówić wam że wasze życie

od wczoraj trwa – a o czym śnicie

to tylko w waszych snach istnieje…

I tylko czasem wiatr zbudzony,

który popioły wirem kręci

przyniesie wiersz niedopalony,

który zazgrzyta wam w pamięci.

Mglistym wspomnieniem zakazanym,

niesłusznym rymem, prawdy słowem,

i zrozumiecie. I łza spadnie,

gdy pochylicie nad nim głowę.

Lecz taki strzępek to niewiele,

i pewnie braknie już wam chęci

by szukać dalej w tym popiele

co wypalono wam z pamięci.

I chociaż, gdzieś na świata skraju,

gdzie nie dotarły nowe prawa,

ludzie wciąż dobrą pamięć mają

– to będzie zbyt daleko dla was.

Bo to by mogło mieć złe skutki.

A więc wasz łańcuch będzie krótki…

/Miroslaw Krupinski, Australia/