Epitafium

Ściana, na której pisał wieszcz,

Dosłownie pęka w szwach

W narzędziach, które niosą śmierć,

Słoneczny tańczy blask.

Gdy każdy rozerwany jest

Przez koszmar i przez sny

Nie złożysz wieńca laurowego,

Gdzie cisza tłumi krzyk.

Pośród żelaznych losu bram

Nasiona czasu tkwią,

Podlane uczynkami tych,

Co byli i co są.

Wiedza to niebezpieczny druh,

Gdy reguł nie da nikt.

A ludzkie przeznaczenie, patrz

W idiotów dłoniach tkwi.

Zmieszanie mym epitafium jest,

Gdy pełznę ścieżką pełną wyrw.

Jeśli się uda, to będzie luz i śmiech

Ale raczej jutro będę płakał,

Boję się, że jutro będę płakał.

Peter Sinfield

tłum. Wojciech Mann