Wykłady George’a
Steinera, składające się na „Nauki Mistrzów”, wiodą przez
niezwykłą historię relacji między uczniem a nauczycielem, między
mistrzem a tym, który go naśladuje. Steiner z ogromną pasją
ukazuje, jak wyjątkowy jest to związek, przepełniony godnością,
zaufaniem, ale i zmagający się z wieloma wyzwaniami. Podkreśla
także jego zabarwiony erotyzmem, grą władzy, subtelnością
odcieni charakter. Odwołuje się do najsłynniejszych relacji:
Sokratesa i Platona, Chrystusa i jego uczniów, Wergiliusza i
Dantego, Heloizy i Abelarda, Husserla i Heideggera, pokazując, jak
kluczowe były one dla kształtowania się europejskiej kultury,
myśli, duchowości.
Każdy wykład to
poemat na cześć prawdziwej edukacji, która dalece wykracza poza
zwykłe zdobywanie wiedzy, a oparta jest na solidnych fundamentach
osobistej relacji i wzajemnego zaangażowania. Steiner wydaje się
przekonywać, iż wyłącznie taka forma nauczania może być źródłem
bogactwa kultury. Jest także darem – ale niestety darem
zanikającym, jak konstatuje ze smutkiem.
Bernadeta
Prandzioch
recenzja z
czasopisma Reflektor 03.12
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.