Duch wyrzeczenia

Gdy nie posiadamy ducha wyrzeczenia, wszelkie próby zrozumienia Dhammy z naszej strony będą daremne. Zatem jeżeli zależy nam na zrozumieniu Dhammy musimy inklinować umysł ku wyrzeczeniu, rezygnacji i ascezie. Oczywiście nie można brać zdrowej ascezy za umartwianie się, choć w obecnych czasach ludziom którym wydaje się, że praktykują Dhammę myli się jedno z drugim i część praktyk zalecanych przez Buddę jest obecnie rozpoznawana jako niezdrowe umartwianie się. Proponuję się zapoznać z fragmentem Sutty dobrze ilustrującym na czym polega duch wyrzeczenia w Dhammie:

Mnisi, załóżmy, że już zjadłem odkładając resztę, nasyciłem się, skończyłem, myśląc dość to tyle co potrzeba i pewna część wyżebranego jedzenia pozostała do wyrzucenia. Wtedy przyjdzie dwóch mnichów, głodnych i słabych i powiem im: „Mnisi już zjadłem odkładając resztę, nasyciłem się skończyłem myśląc, dość to tyle co potrzeba i pewna część wyżebranego jedzenia pozostała do wyrzucenia, jedzcie jeżeli chcecie, jeżeli nie to wyrzucę to teraz tam gdzie nie ma zieleni lub do wody, gdzie nie ma życia". Wtedy jeden z mnichów pomyśli: "Zrealizowany już zjadł odkładając resztę, nasycił się, skończył myśląc dość to tyle co potrzeba i pewna część wyżebranego jedzenia pozostała do wyrzucenia; jeżeli nie zjemy tego, Zrealizowany wyrzuci to teraz tam gdzie nie ma zieleni lub do wody, gdzie nie ma życia. Ale to zostało powiedziane przez Zrealizowanego: 'Mnisi, bądźcie moimi spadkobiercami w Dhammie, nie w materialnych rzeczach' i teraz to jedzenie jest jedną z materialnych rzeczy; załóżmy, że zamiast zjedzenia tego wyżebranego posiłku spędzę noc i dzień głodny i słaby?" I zamiast zjedzenia tego wyżebranego posiłku spędzi on noc i dzień głodny i słaby. Wtedy drugi mnich pomyśli: "Zrealizowany już zjadł odkładając resztę, nasycił się skończył myśląc dość to tyle co potrzeba i pewna część wyżebranego jedzenia pozostała do wyrzucenia; jeżeli nie zjemy tego, Zrealizowany wyrzuci to teraz tam gdzie nie ma zieleni lub do wody, gdzie nie ma życia. Załóżmy, ze zjem ten wyżebrany posiłek i spędzę noc i dzień ani głodny ani słaby". I teraz chociaż ten mnich przez zjedzenie tego wyżebranego posiłku spędził noc i dzień ani głodny ani słaby to jednak ten pierwszy mnich jest bardziej szanowany i chwalony przeze mnie. Dlaczego tak jest? Ponieważ to na długi czas przyczyni się do ograniczenia jego zachcianek, zadowolenia, ścierania, łatwego utrzymania i wzmożenia energii. Zatem mnisi bądźcie moimi spadkobiercami w Dhammie nie w materialnych rzeczach. Kierowany współczuciem dla was, pomyślałem jak moi uczniowie mogą być moimi uczniami w Dhammie a nie moimi spadkobiercami w materialnych rzeczach? M 3