Brahmajala Sutta rozpoczyna zbiór Digha Nikaya i tak jak Sutta rozpoczynająca Majjhima Nikaję dotyczy fundamentów Nauki Buddy. A fundamentalne założenie dotyczące świadomego istnienia na którym opiera się Dhamma to obecna w doświadczeniu ignorancja, która nie tylko czyni je bolesnym, ale nawet sprawia, że jest coś takiego jak świadome doświadczenie z towarzyszącym mu nierozerwalnie bólem egzystencjalnym, wynikającym z narodzin, starości i śmierci, rozstaniem z tym co umiłowanie i kontaktem z tym co nielubiane.
Uwolnić człowieka od bólu istnienia, innymi słowy, to uwolnić go od ignorancji. Zatem, Budda ogłaszając Cztery Szlachetne Prawdy, postawił przed sobą ambitne zadanie, transformowania doświadczenia puthujjany, przeciętniaka, czy mniej obraźliwe, zwykłego człowieka, w doświadczenie Buddy, tego kto wolny jest od ignorancji. Jaka rolę w tym zadaniu odgrywa Brahmajala? Taką samą jak Cztery Szlachetne Prawdy, gdyż w obu przypadkach mamy do czynienia z opisem ignorancji na poziomie refleksyjnym. Ten kto uzyskał wgląd w Prawdy, czy ten który ujrzał że jest ofiarą Brahmajala, bynajmniej nie jest arahatem, o doskonałym wyzwoleniu umysłu, a jedynie wyzwolił się od ignorancji na poziomie refleksyjnym. Zatem możemy powiedzieć, że ogłaszając Cztery Prawdy, czy też Brahmajala Suttę, Budda zajmuje się tym samym problemem, tylko widzianym pod nieco innym kątem. Sotapanna posiadając wgląd w Prawdy, uwolnił się od błędnych poglądów, i znajduje się poza Boską Siecią.
Mówiąc inaczej, dwie pierwsze Szlachetne Prawdy opisują doświadczenie zwykłego człowieka, który interpretuje swe doświadczenie przez pryzmat tak zwanej attavadupadana, to znaczy jest ofiarą utrzymywania wiary we własne "ja", natomiast Brahmajala jest mniej generalna, i zajmuje się pewnym aspektem doświadczenia zwykłego człowieka -puthujjany - ditthiupadana, utrzymywania poglądów. Ale ponieważ wszystkie poglądy wypływają z jednego fundamentalnego błędnego poglądu, sakkayaditthi, to jest poglądu na osobowość, czy inaczej poglądu ucielesniajacego, który nierozerwalnie jest związany z attavadupadana czyli brakiem wglądu w Szlachetne Prawdy, widzimy, że istotowo mamy do czynienia z tym samym problemem.
I tak jak charakterystyczną cechą niewiedzy o Czterech Szlachetnych Prawach, jest niewiedza o tym, że się o nich nie wie, lub jak wolisz, ignorancja o ignorancji, Boska Sieć, więzi tych, którzy nie wiedzą, że są przez nią więzieni. Jak tylko to spostrzegą, wychodzą poza jej obręb.
Stan cierpienia - dukkha - nie może być rozpatrywany bez swego przeciwieństwa, nibbany, a jest ona niczym innym jak wstrzymaniem istnienia (bhavanirodha). Zwykły człowiek bierze swe istnienie (bhava) za pewnik, nie widzi on, że jest ofiarą błędnego poglądu na osobowość i utrzymywania wierzenia we własne "ja". To utrzymywanie - upadana- determinuje czy warunkuje jego istnienie -bhava-. Ten aspekt doświadczenia jest opisywany we współzależnym powstawaniu: z utrzymywaniem (upadana) jako warunek, istnienie (bhava).
Dlatego też w podsumowaniu Sutty Budda wspomina, że sznur łączący go z istnieniem, jest już odcięty i bogowie i ludzie widzą go tylko dlatego, że mogą obserwować jego ciało. W przeciwieństwie do niego, warunek determinujący stan istnienia -bhava- zwykłego człowieka nie został usunięty, i będzie on kontynuował swe istnienie, a rozpad ciała nie będzie miał na to żadnego wpływu. Ignorancja jest strukturą mentalną i śmierć ciała nie ma na nią wpływu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.