Środki i cele

Cywilizacje są dziełem ludzi, którzy wyznaczają człowiekowi cel zaświatowy.
Ich niszczenie jest dziełem ludzi, którzy wyznaczają mu cel doczesny.

Brak wahań, jeżeli chodzi o nasze cele, jest najpewniejszym sposobem zlikwidowania subtelności naszej inteligencji i niuansów naszej wrażliwości, które stanowią największy smak życia.

Gdy wahają się odpowiedzialni za cele, a jednocześnie działają odpowiedzialni za środki, wtedy środki stają się celami, i ludzkość ma tylko jeden cel: gromadzenie środków.

Środki są dziełem ludzkiej inteligencji, a cele - generalnie - ludzkiej głupoty.

Stawiając przed sobą praktyczne cele, kończymy, idąc pod ramię z bliźnim, którego nie chcielibyśmy dotknąć nawet nogą.

Nauki polityczne pozostaną zredukowane do niespójnego katalogu wypadków historycznych dopóty, dopóki nie pojawi się aksjologia, która wyznaczy im cele, i biologia polityczna, która dostarczy im środki.

Człowiek, będąc przestrzenią gnozeologiczną zarówno dla nauk o środkach, jak i nauk o celach, jest ontologicznym punktem przecięcia się obu rodzajów nauki.

Jeżeli rodzaj intencji otwiera bramy posiadłości, to tylko gatunek celu otwiera drzwi sanktuarium.

Kto sławi jakiś cel, powołując się na autorytet nauki, albo jest ignorantem albo oszustem.

Celem indywidualności jest realizacja samej siebie.
Sprowadzić ten cel do zwykłej, charakterystycznej dla człowieka realizacji, to fundamentalnie go znieważyć.

Krótkość życia nie trapi nas, kiedy zamiast stawiać przed sobą cele, wyznaczamy sobie kierunki.

Zasada celowości czyni rzeczy niewytłumaczalnymi. Jej brak czyni rzeczy niezrozumiałymi.

Ponieważ metody nauk o środkach zawiodły w naukach o celach, człowiek współczesny zdecydował, że nauki o celach nie istnieją.
W ten sposób człowiek oddał się automatycznemu pomnażaniu środków, kierowanemu jedynie przez jego apetyty.

Wolność jest środkiem, nie celem. Kto bierze ją za cel, nie wie, co robić, kiedy ją zdobywa.
[Wolność od "ja", czy od siebie samego, jako cel, eliminuje tą obiekcję]

Każdy cel inny niż Bóg hańbi nas.

Jeżeli człowiek jest jedynym celem człowieka, to z tej relacji rodzi się czcza wzajemność - jak wzajemne odzwierciedlanie się dwóch pustych luster.

Norma etyczna zabrania nam postrzegać ludzi jako środki, a człowieka jako cel.

Historia pokazuje nie nieskuteczność działań, lecz czczość celów.

Życie zawsze okazuje się zwykłym przygotowaniem do życia.
Nasze cele zawsze przekształcają się w środki.

Wyższą klasą społeczną jest ta, dla której działalność ekonomiczna jest środkiem, a średnią ta, dla której jest celem.
Mieszczanin nie chce być bogaty - on chce być bogatszy.

Im bardziej niejasny cel, tym łatwiej w jego imieniu usprawiedliwić jakiekolwiek działania.
Utopia ma najlepszy klimat do dokonania rzezi.

Nicolas Gomez Davila
Scholia do tekstu implicite
Tłumaczenie
Krzysztof Urbanek
Furta Sacra