Nawet teraz, w 1960 roku, pozostaje tajemnicą, ile dziesiątków milionów Gojów zlikwidował Żydowski Rząd ZSRR.
Schemat rządzenia w ZSRR: Trójka Prezydium Rady Najwyższej (tylko Żydzi) i dalej w dół, na każdym poziomie oficjalnej władzy odpowiada totalnie żydowska Trójka i tylko żydowska Specjalna Narada.
Armia radziecka
Natychmiast po rewolucji w ZSRR został zniesiony Sztab Generalny. Wszystkim zarządzał Żydowski Komitet Wojskowo-Rewolucyjny. Obecnie armią sowiecką również kieruje tajna Wojskowa Rada Najwyższa, składająca się z żydowskich członków. Dopiero niedawno w 1953 roku zmarł jej niezmienny przewodniczący Lew Mehlis. Gojowscy generałowie i marszałkowie nie powinni znać prawdziwych planów wojennych ZSRR. Podczas II Wojny Światowej został wydany rozkaz do armii, w którym powiedziano, że instytut wojskowych komisarzy politycznych jest duszą armii. Praktycznie wszyscy oficerowie polityczni Armii Sowieckiej, z wyjątkiem tych, którzy brali udział w walkach, są Żydami.
Armia Sowiecka składa się z dwóch części: czynnej armii i oddziałów zaporowych (ros.- заградительных отрядов). Oddziały zaporowe składają się z oddziałów, wzmocnionych przez Żydów. Jednostki te stoją za armią z tyłu i strzelają przy najmniejszej próbie odwrotu. Ale jeśli wróg przechodził do ofensywy, to oddziały zaporowe jako pierwsze się wycofywały.
Armię mieszano Gojami różnych narodowości w celu pozbawienia ludzi wzajemnego zaufania. W 1941 roku, kiedy wojna się dopiero zaczęła, ludzie poddawali się do niewoli plutonami, kompaniami, batalionami, pułkami, dywizjami, a nawet armiami. W niewoli jeńcy prosili Niemców o zgodę na walkę z komunistami, ale Niemcy im odmówili. Hitler nie chciał pomocy od Rosjan. W swoim testamencie politycznym Hitler przyznał, że był to jego fatalny błąd.
Hitler zaatakował ZSRR, gdyż znał prawdziwy stan rzeczy. Hitler wiedział, że ZSRR – to przenośnik taśmowy do likwidacji nie-Żydów. Hitler wiedział, że ZSRR – to siedziba sztabowa światowego Syjonizmu. W 1919 roku Żydzi chcieli zrobić to samo w Niemczech, co zrobili w Rosji, ale próba nie powiodła się. W 1933 roku Żydzi znów próbowali przejąć władzę w Niemczech i urządzić tam rzeźnię jak w Rosji, ale i ta próba im się nie powiodła. Wówczas Żydowski Rząd sowiecki poprosił o pomoc Żydowskie Rządy Anglii i Ameryki, aby pomogły one materialnie w razie wojny z Hitlerem. Ameryka i Anglia dały zielone światło i ZSRR rozpoczął przygotowania do wojny z Hitlerem. Dlatego też Hitler wiedział, że ZSRR zaatakuje go i dlatego nie miał wyboru, musiał zaatakować pierwszy. Podobnie maleńka Japonia pierwsza wymierzyła cios w Stany Zjednoczone, ponieważ Japonia nie miała szans, a wojna była nieunikniona.
Hitlerowcy nie rozstrzeliwali żołnierzy, rozstrzeliwali oni komisarzy żydowskich. Jednak duża liczba rosyjskich jeńców zmarła z głodu i chorób zakaźnych, kiedy Armia Sowiecka przeszła do ofensywy i zaopatrzenie stało się niemożliwe.
Liczba rosyjskich jeńców, którzy poddali się Niemcom wynosiła ponad 4 miliony osób. W ciągu pierwszych 6 miesięcy wojny pozwolono jeńcom wracać do Sowieckiej Armii, dlatego jeńcy zaczęli uciekać z obozów niemieckich. Zostali oni wykorzystani w celach propagandowych, aby wymyślać historie o okropnościach niemieckiej niewoli. Ale po 6 miesiącach wszystkich uciekinierów zaczęto wysyłać do likwidacji, ponieważ zapotrzebowanie na historie propagandowe skończyło się.
Teraz żołnierz sowiecki stanął w obliczu trudnego zadania: z jednej strony – znienawidzony żydowski reżim komunistyczny, a z drugiej strony można było umrzeć z głodu i w niemieckiej niewoli. Jednocześnie Rząd Żydowski rozpoczął mądrą propagandę, że po wojnie już nie będzie żadnego niewolnictwa, a całkowicie nowe wolne państwo.
Rosjanie myśleli, że zachodnie rządy rozumieją niebezpieczeństwo komunizmu i wykorzystają wojnę, aby skończyć z rządem ZSRR. Ale Rosjanie pomylili się, nie wiedzieli, że zachodnie rządy również są kontrolowane przez Żydów. Zachodnie rządy zaczęły pomagać nie Niemcom, aby obalić Żydowski Rząd ZSRR, a sowieckiemu Rządowi Żydowskiemu. Dlatego w 1942 roku, gdy Armia Sowiecka rozpoczęła ofensywę, Niemcy zdali sobie sprawę z popełnionego przez nich błędu, nie przyjmując pomocy sowieckich ludzi (jeńców).
Wiele uciekinierów z niewoli niemieckiej, zorganizowało oddziały partyzanckie, które walczyły zarówno przeciwko Niemcom jak i przeciwko Armii Sowieckiej. Ludzie byli w beznadziejnej sytuacji.
Pomoc sowieckim jeńcom wojennym, która mogła być okazana zgodnie z Konwencją Genewską, nie została okazana dlatego, ponieważ żydowscy przywódcy odrzucili pomoc dla jeńców sowieckich. Żydowscy przywódcy wiedzieli, że jeśli się będzie normalnie traktować jeńców sowieckich, to oni nie będą mieli żadnego powodu, aby walczyć za Rząd Żydowski. Natomiast rząd niemiecki nie był w stanie, znajdując się w warunkach blokady gospodarczej Zachodu, wykarmić jeszcze sowiecką ludność okupowanych terenów, plus 4 mln. jeńców wojennych oraz kraje Europy Wschodniej.
Zatem, oficerowie i żołnierze Armii Sowieckiej byli zmuszeni do walki z Niemcami. Kiedy w 1942 roku Niemcy zaczęli tworzyć armię z sowieckich jeńców wojennych, było już za późno.
Podczas wojny z Finlandią w latach 1939-40 oficerowie polityczni (politrucy), starający się zdobyć przychylność żydowskiego dowództwa, w czasie walk nie żyli dłużej niż jeden dzień. Ludzie nienawidzili ich. Przypomina się, że w czasach carskich pułk miał tylko jednego kapłana, natomiast sowiecki pułk miał 75 oficerów politycznych. Na wojnie fińskiej politrucy przebierali się w odzież żołnierską, starając się uniknąć śmierci, ale to im mało pomagało. Wówczas wyznaczali oni na swych zastępców w walce zwykłych żołnierzy. To właśnie z tego powodu ogromny Związek Sowiecki nie zdołał zwyciężyć małej Finlandii.
Wybijanie oficerów politycznych (politruków) zaczęło się również z chwilą wybuchu wojny z Niemcami. Właśnie to było przyczyną klęsk Armii Sowieckiej na początku. Ludzie nienawidzili żydowskiego reżimu sowieckiego. Żydowskiemu Rządowi sowieckiemu udało się zorganizować grupy dywersyjne, działające za linią frontu. Niemcy rozstrzeliwali tych przebranych dywersantów, ponieważ nawet na podstawie Konwencji Genewskiej, cywil z bronią w ręku jest uważany za dywersanta i może być rozstrzelany na miejscu. Korzystając z tych przypadków, Żydowski Rząd rozpowszechniał propagandę, że niby to wojska niemieckie zabijają cywilów i chcą zniewolić ludność rosyjską i zagarnąć jej ziemię. Sowieckiej maszynie propagandowej pod kierownictwem Żyda Ilji Erenburga udało się uruchomić ogromną histerię oszustwa propagandowego i dezinformacji na temat okrucieństw okupantów na rosyjskiej ziemi, które zostały zebrane przez nich w tak zwanej „Czarnej Księdze” kłamstw i dezinformacji. W rzeczywistości, nieludzkie zbrodnie na rosyjskiej ziemi przez 25 lat dokonywał Rząd Żydowski i ich poplecznicy. W „Czarnej Księdze” twierdzono, że najbardziej ze wszystkich cierpi ludność żydowska. Natomiast na początku wojny, cała ludność żydowska, zwłaszcza z Moskwy, Leningradu i zachodnich regionów, natychmiast została wywieziona do Azji Środkowej, a o Rosjanach nikt nawet nie pomyślał.
Oddziały zaporowe
Żeby znów się nie powtórzyła historia fińskiej wojny, gdy politrukom strzelano w plecy, Żydzi wymyślili sposób, jak zmusić sowieckiego żołnierza do walki. To oni sami zaczęli strzelać w plecy. Tworzyli oddziały zaporowe poza linią frontu. Drugim zadaniem oddziałów zaporowych było tłumienie ruchu partyzanckiego, walczącego przeciwko władzy żydowskiej. Przywódcy żydowscy wiedzieli, że nie mogą powierzyć tłumienia narodowego oburzenia regularnej armii.
Kiedy natomiast rozpoczynał się odwrót, to oddziały zaporowe uciekały w pierwszej kolejności. Następowało to dlatego, ponieważ oni wiedzieli, że jeśli uciekający (wycofujący się) ich dopędzą, to trzeba będzie podjąć walkę. W wyniku tego sowieckiemu dowództwu było bardzo trudno odtwarzać przednią linię frontu. Stało się to właśnie w czerwcu 1941 roku. Żydowskie dowództwo nie zdołało przywrócić linii frontu, ale silne mrozy zrobiły to za nich w listopadzie.
W tym czasie byłem w czynnej armii w Wołogdzie i w grudniu 1941 roku zostaliśmy przerzuceni pod Moskwę w wagonach towarowych, jak bydło, bez broni, bez jedzenia. Tylko oddział zaporowy, który nam towarzyszył, miał wszystko. W Moskwie widzieliśmy porzuconą na pastwę losu ludność, plądrującą magazyny i sklepy. Ludność podpalała budynki przedstawicieli władzy, zawierające akta spraw na obywateli, a także atakowała przedstawicieli władz żydowskich, którzy nie zdążyli uciec. Jednak armia niemiecka w swoim letnim umundurowaniu już się cofała od stolicy, pędzona przez zimno.
Niektóre rozkazy Armii Sowieckiej
Podczas wojny Rząd Żydowski był szczególnie zaniepokojony utratą kontroli nad ludnością gojowską, więc zostały wydane specjalne rozkazy dla wojska.
1). Jeśli powołany do wojska Goj jest nieobecny więcej niż dwie godziny w swojej jednostce, to powinien być rozstrzelany na miejscu lub przekazany pod sąd Trybunału Wojennego.
2). Oficerowie i żołnierze, którzy poddali się do niewoli i powrócili do jednostki, powinni być rozstrzelani lub przekazani pod sąd Trybunału Wojskowego.
3). Goj- żołnierz czy oficer, który podniósł ulotkę wroga, powinien być zastrzelony przez swego dowódcę lub oddany pod sąd Trybunału.
4). Jeśli kilku żołnierzy lub oficerów zauważono kilka razy razem, a przedstawiciele dowództwa żydowskiego nie wiedzą, o czym oni rozmawiali, to tych żołnierzy i oficerów ma zlikwidować „Smiersz”* ze względów bezpieczeństwa.
5). Oprócz oddziałów zaporowych utworzono specjalny organ „Smiersz” – śmierć szpiegom. Przedstawiciele tego organu byli w każdej jednostce. Zadanie tego organu obejmowało likwidację żołnierzy i oficerów zgodnie z powyższymi rozkazami. Jedynie osoby pochodzenia żydowskiego tworzyły „Smiersz”.
W rezultacie nienawiść ludności rosyjskiej do swego reżimu była tak wielka, że gdy Niemcy zorganizowali Armię Rosyjską, to miała ona lepszą dyscyplinę i walczyła lepiej niż armia niemiecka.
*/ Smiersz (ros. Смерш – Główny Zarząd Kontrwywiadu „Смерш” Ludowego Komisariatu Obrony ZSRR; skrót od Spiecjalnyje Mietody Rozobłaczenija Szpionow – Specjalne Metody Wykrywania Szpiegów, smiert’ szpionam – śmierć szpiegom – A.L.)
Niektóre rozkazy dotyczące wojska w czasie pokoju.
W Sowieckiej Armii kontrola ewidencji broni odbywa się co tydzień. Dzieje się to dlatego, że żydowscy przywódcy są zaniepokojeni ewentualnym ubytkiem amunicji. Oni doskonale wiedzą, że wszyscy ich nienawidzą i podejmują środki bezpieczeństwa. Żołnierze nie mogą opuszczać granic jednostki, aby nie było komunikacji z ludnością cywilną. Zadanie politruków – wiedzieć wszystko o każdym żołnierzu. Politrucy prowadzą informację polityczną w celu „prania mózgów” prawie codziennie. Żołnierze, których się podejrzewa, ze są niepewni, przekazuje się w ręce „Specjalnych Wydziałów”. Wydziały Specjalne – to są organa, również znajdujące się w każdej jednostce i składające się wyłącznie z Żydów. Wydziały Specjalne – to są organa dochodzeniowe, prowadzące śledztwo i przekazujące sprawy do Trybunału Wojskowego.
Oddziały tyłowe (Robocza Armia); (ros.- Тыловое ополчение (РабочаяАрмия)
Oddziały tyłowe składają się z ludzi, których krewni byli prześladowani przez organa bezpieki żydowskiej. Zabiera się ich na jakieś ciężkie prace i po wykonaniu których Gojów się likwiduje.
fragment całości
ZSSR POD ŻYDOWSKIM JARZMEM
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.