Żeglarz

O morze zjawisk! skąd ta noc i słota?

Była jutrznia i cisza, gdym był bliski brzegu!

Dziś jakie fale, jaki wicher miota!

Nie można płynąć, cofnąć niepodobna biegu!

    A więc porzucić korab żywota?

Szczęśliwy, czyjej przewodniczą łodzi

Cnota i Piękność, niebieskie siostrzyce!

Gdy się noc zgęszcza, wzmagają powodzi,

Ta puchar daje, ta odsłania lice, 

    Tamtej widok oświeca, a tej nektar słodzi.

Szczęśliwy, kto i samej ulubował Cnocie,

Dopłynie, kędy sławy góruje opoka,

Balsam go rzymski ukrzepi w ochocie;

Ale jeżeli Piękność nie zwróci nań oka,

    Dopłynie we krwi i w pocie.

A komu Piękność całe pokaże oblicze,

Potem śród drogi zdradliwa odlata,

Nadziei z sobą mary unosząc zwodnicze,

Ach, jakaż później czczość w obszarach świata!

    Już nie dość krzepią i Cnoty słodycze.

Zamiast Piękności niebieskiego wschodu,

Walczyć z ustawną burzą, jęczeć pośród cienia,

Zamiast serc czułych, trącać o pierś z lodu,

Zamiast jej rączek, chwytać za ręce z kamienia,

    I długo śród takiego nie ustać zawodu?

Zawód tak trudny! zakończyć tak snadnie!

Nie będziem dłużej ćmieni, więcej kołatani;

Lecz wszystkoż z nami w tych falach przepadnie?

Czyli kto raz wrzucony do bytu otchłani,

    Nie zdoła z niej wylecieć ani zginąć na dnie?

Co żyje, niknie — tak na mnie świat woła;

Za cóż głos ten wewnętrznej wiary nie wyziębi,

Że gwiazda ducha zagasnąć nie zdoła

I raz rzucona, krąży po niezmiernej głębi,

    Póki czas wieczne toczyć będzie koła.

Któż to krzyknął od lądu? jakie słychać żale?

Wyż to, o bracia moi, przyjaciele moi,

Dotąd stoicie na nadbrzeżnej skale?

Adam Mickiewicz