 |
| 'Impressive and depressing' ... Kenneth Haigh expresses Jimmy Porter's rage in the company of (left to right) Mary Ure, Alan Bates and Helena Hughes, during the first night's performance of Look Back in Anger at the Royal Court |
Część mnie samego jest
bardzo zazdrosna o wielką furię Jimmy Portera – Jak
satysfakcjonującym jest oprzeć swe plecy tak akuratnie na męczącej
hipokryzji tych którzy wyznaczyli siebie samych jako naszą
starszyznę i elitę! (Przez całe moje życie słabo trzymałem
język za zębami właśnie w tych momentach kiedy energiczny protest
wydawał się tym co najbardziej potrzebne. Ale nigdy nie byłem
zdolny uwierzyć w swój gniew, i odwrócić się plecami i odejść,
to tylko jedna rzecz którą umiem zrobić). Część mnie, jak
mówię, jest zielona z zazdrości o nadzwyczajną witalność Jimmy
Portera – jego gniew jest usprawiedliwiony (tak zakładam) przez
jego egzystencję. Ale czy Jimmy Porter kiedykolwiek spytał siebie
czy jego egzystencja jest usprawiedliwiona?
Inna część mnie widzi, że
moja egzystencja jest w pełni zbyteczna, i że zupełnie bez żadnej
logicznej niespójności, mógłbym równie dobrze nie być.
Moja obecność w świecie a
zatem a fortiori mój gniew (czy mój brak gniewu) są de
trop. Tak długo jak istnieję będą okazje do gniewu (czy do
wstrzemięźliwości); ale dlaczego istnieć? Natychmiastowa
odpowiedź, oczywiście, że nie da się tu nic zrobić. Istniejemy i
to jest koniec sprawy; wściekamy się gniewnie czy odwracamy swe
plecy w milczeniu, au choix; w końcu to wszystko jedno (to
jest, gdyby był jakiś koniec). Ale nie – jest droga wyjścia,
jest sposób na zakończenie naszej egzystencji, jeśli tylko mamy
odwagę zrezygnować z naszego hołubionego humanizmu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.