Obserwator i Dhamma

1. Dokonane zostało tu założenie, że wydarzenie obserwowania, w najprostszy sposób musi z konieczności być kompleksowe. Bez porównania (konfrontacji) nie można powiedzieć, że w ogóle miała miejsce obserwacja. Gdyż (a) bez symultanicznej (jak gdyby przestrzennej) konfrontacji różnicy w obserwowanym („to” nie „tamto”) nie można powiedzieć, że wydarzyła się jakakolwiek obserwacja, gdyż nie ma sposobu na rozróżnienie zakładanej obserwacji od nie-obserwacji, i (b) bez różnicy pomiędzy obserwowanym i obserwatorem (obserwowaną przez sukcesyjne, jak gdyby „temporalne” porównanie jako „różnica w nowym obserwowanym”) również żadna obserwacja nie może się wydarzyć, gdyż zakładany obserwator nie mógłby być odróżniony od obserwowanego. Obserwowane, które jest nierozróżnialne od nie-obserwowanego, będzie uważane za niekonstytuujące obserwacji i tak samo „obserwator bez obserwowanego” i „obserwowane bez obserwatorów” i „obserwator i obserwowane nierozróżnialne inter se”. Nanamoli Thera

Jeżeli jestem, jestem w przestrzeni i czasie. Ale przestrzeń i czas jeżeli są, są zawsze razem ze mną. Świat, tak jak wyobrażają go sobie naukowcy, jest światem abstrakcyjnym, rzeczywistość jest taka jak powyżej opisał ją czcigodny Nanamoli.

2. Obserwator nie pojawia się wcale w swym obserwowanym polu w żaden sposób, przez co „brakuje nic” i dlatego jest on symbolizowany przez „0”. Podczas gdy jest wszędzie, podczas gdy jest absolutnie esencjonalny „nie liczy się” wcale. Czy jest jeden czy wielu, nie jest to możliwe do określenia inaczej jak tylko z pola czy pól, które są obserwowane. Ale to antycypuje. Konsekwentnie podczas gdy jego pojedyńczość lub wielość jest sprawą do rozważenia przez zagłębienie się w jego naturę, przy badaniu natury obserwowanego może być nierozpatrywany (tak długo jak pamiętam, że nic o nim nie wiem). Zatem na ten moment przynajmniej włożę go w nawias (0) i zapomnę o nim (pamiętając oczywiście, że o nim zapomniałem).

To jest to co Obiektywna Nauka twierdzi, że robi (i często zapomina robić) i za co podziw jest zwykle oczekiwany. (Rezultaty tego będę nazywał Solalteryzmem lub Nauką Podmiotu pozostawiającego siebie poza swoimi obliczeniami). Skoro On liczy się za zero w obserwowanym, które nie jest obserwowane bez niego, łatwo może być wprowadzony ponownie. Jest oczywiście odwrotna, opozycyjna procedura, gdzie rezultaty są zwykle „skazany bez procesu” i są zwyczajowo nazywane Solipsyzmem lub tym o „szaleńcu co zastrzelił się w niedostępnej twierdzy”. Nanamoli Thera

Obserwator nie pojawia się wcale w swym obserwowanym polu w żaden sposób -to zdanie może czytelnika zdziwić. Jak to się nie pojawia? Inny obserwator wyraźnie go widzi … ba, sam obserwator widzi swoje ciało … Ale, dla tego drugiego obserwatora, to co obserwuje, jest obserwowanym polem, i nie tylko to, ściśle rzecz biorąc, ciało, jako takie, także należy zaklasyfikować jako część obserwowanego pola. I tu właśnie wchodzi Dhamma. Wraz z identyfikacją z ciałem obserwator ucieleśnia się w obserwowanym polu, istnieje. Ale że istnienie jest nierozerwalnie związane z cierpieniem, choćby poprzez kontakt z tym co niemiłe i rozłąka z tym co miłe, inteligentny obserwator rozpoczyna poszukiwania sposobu, jak zaradzić temu cierpieniu. Spotyka Buddę, który mówi mu, że jego cierpienie jest spowodowane błędną identyfikacją z nietrwałymi rzeczami. Obserwator podejmuje się procesu dezidentyfikacji i znika z obserwowanego pola. W terminach Dhammy, to bhava nirodho – wstrzymanie istnienia. Warto tylko zaznaczyć, że nie należy mylić wstrzymania istnienia z nie-istnieniem. Wraz ze wstrzymaniem koncepcji „jestem” nie ma mowy ani o afirmacji ani o negowaniu istnienia. To koniec przygody świadomości w świecie. Wszelka możliwość opisu została wstrzymana.

Upasiva spytał: Kiedy arahat odszedł, czy już dłużej nie istnieje? Lub czy trwa po wsze czasy? Budda odpowiedział: Upasivo, nie ma miary na tego kto tak odszedł. Nie ma w nim nic przez co mógłby być opisany. Kiedy wszelkie idee zostały zniesione, wszelkie drogi opisu zostały zniesione.