O nader wzniosłych zaleceniach kierowanych do mnichów

18,  1. Inne zalecenia udzielane są ogółowi wiernych żyjących w świecie, inne natomiast tym, którzy tego świata się wyrzekają. Tym pierwszym mówimy mianowicie, aby wszystkim, co do nich należy, pilnie zarządzali, tym ostatnim, aby wszystko, co do nich należy, porzucili. Ci pierwsi zobowiązani są do przestrzegania ogólnych zaleceń, ci ostatni wykraczają poza ogólne zalecenia, żyjąc w sposób doskonalszy.

18,2. Człowiekowi, który dąży do doskonałości, nie wystarcza, że zaprze się wszystkiego, co posiada, powinien ponadto zaprzeć się również samego siebie. Lecz cóż to znaczy zaprzeć się samego siebie, jeśli nie zerwać z tym, co sprawia nam rozkosz? Pyszny niech stanie się pokorny, skory do gniewu niech usiłuje być łagodny. Albowiem nie jest uczniem Chrystusa ktoś, kto wyrzeknie się wszystkiego, co posiada, lecz nie wyrzeknie się swojego sposobu postępowania. A zatem ten, kto wyrzeka się swojego majątku, zapiera się tego, co do niego należy, natomiast ten, kto wyrzeka się nikczemnych obyczajów, z całą pewnością zapiera się samego siebie. Dlatego też powiada Pan: Kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie.

Za: Izydor z Sewilli, Sentencje, przekład i opracowanie: Tatiana Krynicka, podstawa przekładu: Isidorius Hispalensis, Sententiae, Wydawnictwo WAM, Kraków 2012