O braterskim upomnieniu

32, 1. Człowiek, który wciąż ulega zgubnemu wpływowi grzechu, nie powinien upominać innych ludzi z powodu ich grzechów. Jest bowiem rze­czą niesprawiedliwą, by ktokolwiek czynił wyrzuty innemu z powodu tego, co wciąż gani w samym sobie.

32, 4. Zdarza się niekiedy, że ze sporu, który przyjaciele przez dłuższy czas podsycają oskarżeniami, rodzi się później większa miłość. Dzieje się tak wówczas, gdy jeden przyjaciel naprawia to, co drugiemu wydaje się w nim niemiłe. Najpierw, gdy jest upominany, przyjmuje to nie bez pew­nego oburzenia, lecz potem, gdy się poprawi, dziękuje. I na odwrót, liczni z powodu niewielkiej urazy niszczą moc przywiązania i ustawicznie się od­dalają od umiłowania braterskiej miłości.

32, 8. Dla niegodziwych prawda jest przykra, nauka sprawiedliwości - gorzka. Nie pociąga ich nic poza dogadzaniem własnej słabości. Wyda­ją liczne owoce niesprawiedliwości, ale są bezpłodni dla prawdy. Ślepi na światło, mają oczy, by wpatrywać się w szaleństwo, które pogrąża człowieka w ciemnościach.

32, 10. Salomon przygląda się zarówno zmianie na lepsze sprawiedli­wego, który został upomniany, jak też uporowi głupca, którego pouczono. Mówi: Ucz sprawiedliwego, a pośpieszy się, by posłuchać. O głupcu zaś po­wiada: Kto poucza szydercę, sam sobie czyni krzywdę.

32, 11. Niektórzy ludzie, oddani nieprawości, gdy sami nie chcą zmie­nić swego złego postępowania, kłamliwym zarzutem uwłaczają upomina­jącym. Grzesząc, czerpią pociechę z tego, że mogą zarzucić coś dobrym, nawet niesłusznie, i ich zniesławić, ó tym właśnie mówi Salomon: Dobre w złe zmienia bezbożny i wybranych kala. Biada więc temu, kto zarówno swego życia zmienić nie chce, jak też nie zaprzestaje uwłaczania dobrym.

32, 12. Bardzo wielu jest ludzi złych, którzy bronią podobnych sobie w tym, co złe, oraz przyjmują pod swoją opiekę nikczemników, aby nie zmienili się na lepsze pod wpływem dobrych ani nie poprawili się z tego, co nie zyskuje uznania. W ten sposób do własnych wykroczeń dorzucają cudze, tak że będą ukarani nie tylko za swoje złe czyny, lecz również za występki tych, których grzechy biorą w obronę.

Za: Izydor z Sewilli, Sentencje, przekład i opracowanie: Tatiana Krynicka, podstawa przekładu: Isidorius Hispalensis, Sententiae, Wydawnictwo WAM, Kraków 2012