Kto odsuwa się od świata, ten także ucina dyskusje z nieczystymi myślami i z troskami tego świata

Walka z demonami (I)

1. Gdy człowiek zamieszkuje w pokoju i w odosobnieniu, tylko on i jego praktyki; wtedy im bardziej wzrastają jego starania i jego gorliwość, tym liczniejsze i gwałtowniejsze wojny toczą się przeciw niemu: dzień po dniu, chwila po chwili.

2. To wszystko dzieje się wokół niego, dopóki nie osiągnie czystości serca. A tuż przed jej osiągnięciem walki przeciw niemu intensyfikują się i stają się gwałtowniejsze niż zwykle. Ale jeżeli pustelnik okazuje moc i stałość w odosobnieniu, i nie ustaje w staraniach, zaczyna znajdować trochę odpoczynku, nieustannie wspomagany przez łaskę.

3. I jeżeli w chwili, gdy zbliżają się do niego demony, aby z nim walczyć swoimi światowymi uwodzeniami, wezwie naszego Pana, znajdzie rychłą pomoc i oddali demony działaniem Ducha Świętego, który strzeże go dzięki Bożej wielkoduszności.

4. Zaraz potem demony nie dostają pozwolenia, aby powrócić i walczyć przeciw niemu swoimi uwodzeniami, ale tylko na to, aby mogły co najwyżej musnąć go i patrzeć na niego, a to dzięki czystości serca i wolności od namiętności, jakie osiągnął. Ponieważ wolność od namiętności, jak powiadają ojcowie, „nie pozwala na walki".

5. Powiedział ojciec Izajasz: „Kto dojdzie do tego, że zupełnie nie będzie podlegał namiętnościom, osiągnął wieniec i oddalił się od smutku". To jeszcze nie jest ta beznamiętność, jaką osiągniemy po zmartwychwstaniu, ale jest ona już znakiem zdrowia duszy i uleczenia jej od chorób i ułomności spowodowanych przez namiętności, które w niej wcześniej zamieszkiwały.

6. Złe myśli, które walczą przeciw nam, czyli wojna namiętności, nie są w stanie przeniknąć do wnętrza świadomości, która gorliwie zwraca się ku Bogu. Ponieważ tylko dzięki gorliwości skierowanej ku Bogu namiętności zostają unicestwione i zanikają. Z lenistwa i odpoczynku rodzi się niestałość myśli, a w tej niestałości myśli zaczynają panować nad sercem z powodu niepokojów wzbudzanych przez demony i przyzwolenia na nie umysłu, zwłaszcza jeżeli z tymi myślami połączy się namiętność miotająca się w ciele.

7. Doskonałą cnotą pustelnika jest stałość pamięci o Bogu. Ale czym jest owa przyjacielska stałość w pamięci o Bogu? To jest uległość wobec Niego, aby zachować Jego dary. Gdy to się dzieje, w człowieku zamieszkują rozsądek i stanowczość. Ponieważ Bóg jest obecny w świadomości za pośrednictwem gorliwości, jaka w niej zamieszkuje.

8. Kiedy medytacja w Bogu i gorliwość o Niego panują nad duszą, wiedz wtedy, że jesteś blisko znalezienia odpoczynku od zażartych walk i od wojen przeciwko namiętnościom. Ponieważ zjednoczenie z Bogiem jest doskonałością świadomości.

9. Wiedz o tym, że wszystkie myśli, jakie pociągają cię ku pokojowi, pobudzają cię do czystości i wszystkie myśli, które cię pociągają do rozmów z ludźmi, pobudzają cię do tego, co nieczyste. Jak ciągnie ptaka do ziarna, które leży w pułapce, tak mamią wymówki, by ulec namiętnościom.

10. Kto odsuwa się od świata, ten także ucina dyskusje z nieczystymi myślami i z troskami tego świata. Wiemy, że ten, kto kocha nieczyste myśli, kocha także ich dzieła. Natomiast ten, kto czuje wstręt do tych spraw, dzięki swojej świadomości, nie kocha także ich widoku. Ten nie ma potrzeby znajdować żadnego motywu dla przymuszenia swojej duszy, aby oddaliła się od nieczystych myśli. Przecież ten, kto czuje wstręt do jakiegoś człowieka, nie chce go widzieć.

Za: Św. Izaak z Niniwy, Gramatyka życia duchowego, wstęp, przekład z języka włoskiego, opracowanie i redakcja naukowa: Ks. Jan Słomka, Biblioteka Ojców Kościoła, Wydawnictwo „M”, Kraków 2010